Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

"η τελευταία ωδή" του Νότη Γ. που "έφυγε" και τώρα τί θα κάνουμε με μια ντουλάπα ποιήματά του

Ξέφυγα από την ωδή. Όπως δραπέτης που περνά τα σύνορα

Σε είδα στην Πανεπιστημίου με μια ομπρέλα να κοιτάς το μαύρο σύννεφο

Ήθελα να σου πω δυο λόγια μονάχα δυο λόγια

Είχες το στόμα σου κλειστό σαν έκλειψη της σελήνης

Κι όμως μπορώ να μιλώ με τους μουγγούς

Κι ήταν πανσέληνος με ένα μαύρο σύννεφο

Ξέφυγα από την ωδή γιατί δε θέλω να ορίσω άλλο τα πράγματα

Τα πράγματα πρέπει να αγκαλιάζονται μέσα στη σιωπή

Και ο κεραυνός είναι σιωπή

Και η βροχή είναι βρύση που μιλά

Μην ανοίγεις το στόμα σου γιατί θα μπει αέρας

Άφησε το στόμα σου κλειστό στη λάμψη του σκοταδιού

Γιατί αλλάξαμε δρόμο μουγγοί

Κι όμως εγώ θα μιλήσω

Μην ανοίξεις το στόμα σου

Τα δόντια τρομάζουν τα πουλιά στα δέντρα

Κι ύστερα προχωρήσαμε στα Εξάρχεια

Οι κλούβες ήταν φιλικές

Και τα πηλίκια ανέμιζαν στον αέρα σαν χαρταετοί

Μόνο μια λέξη θα πω

Δε θα ορίσω τίποτα

Η ποίηση είναι άγγιγμα ή φιλί

Και η πλατεία ήταν στρωμένη άμμο

Ξεβράκωτοι πια οι νεκροί

Βάζαν οινόπνευμα αντί για αντιηλιακό

Και η Στουρνάρη ήταν σύμπλεγμα νησιών

Κι έστριβαν τα υπερωκεάνεια από την Πατησίων

Και ο κεραυνός είναι σιωπή

Και η βροχή είναι σύννεφο που μιλά

Άνοιξε την ομπρέλα σου

Και μίλα

Ακουμπώντας το στόμα σου

Στη βρεγμένη άμμο

Έξω από τον Κάβουρα

Με κοκταίηλ από αίμα

Αφού ο δρόμος είναι μεγάλος

Κι αφού προσπεράσουμε τα υπερωκεάνεια

Στο πρώτο φαστφουντάδικο

Θα μοιραστούμε το ίδιο χώμα

Κι άνοιξε την ομπρέλα σου

Γιατί τώρα βρέχει

Και μου μιλάς.