Πολλά αιώνια δευτερόλεπτα πριν. Θυμάστε;

Ένας "τυχαίος θάνατος" και ένα "Θεωρούν..."

Τρεις Ελληνες εργάτες έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας στην πόλη Σεν Ναζέρ στις ακτές του Ατλαντικού, διεκδικώντας την καταβολή καθυστερημένων ημερομισθίων από τον εργοδότη τους. Ο Μπόρις Αθανασιάδης, βαφέας 45 ετών, ο Λεωνίδας Θεοχάρης, 38 ετών και ο Νίκος Ασλαμαζίδης, 35 ετών, που κατάγονται από τη Θράκη, εργάζονταν από το περασμένο φθινόπωρο ως ελαιοχρωματιστές στα ναυπηγεία Aker του Σεν Ναζέρ. Θεωρούν ότι έχουν πέσει θύματα της Elbe, γερμανικής εταιρείας-υπεργολάβου των ναυπηγείων, που καθυστερεί την καταβολή των ημερομισθίων τους. Στο αίτημά τους για πληρωμή των οφειλομένων ποσών έλαβαν στις 10 Φεβρουαρίου σαν απάντηση προφορική απόλυση που επιβεβαιώθηκε και εγγράφως στις 17 Μαρτίου.

Στις 14 Μαρτίου οι τρεις άνδρες κατασκήνωσαν στο δημαρχείο του Σεν Ναζέρ, αποφασισμένοι να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα μέχρι τη δικαίωσή τους. Ζητούν να τους καταβληθούν δεδουλευμένοι μισθοί 8.000 ευρώ στον καθένα. Μετά από εργασία 56 ωρών την εβδομάδα για βαφή του πλοίου, απολύθηκαν από τον εργοδότη τους που ισχυρίζεται ότι τους χρωστάει μόνο 2.600 ευρώ και ότι θα τους τα στείλει στην Ελλάδα. «Δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την αδικία», τονίζουν.

Οι Ελληνες εργάτες έχουν μεταφερθεί σε αθλητικές εγκαταστάσεις που τους παραχώρησε ο δήμος. Πλαισιώνονται από εκδηλώσεις συμπαράστασης των κατοίκων, από αριστερές οργανώσεις και συνδικάτα. Στις διαπραγματεύσεις της εταιρείας με τους απεργούς συμβάλλουν και εκπρόσωποι των ελληνικών προξενικών αρχών στη Γαλλία.

Η εφημερίδα «Λιμπερασιόν», σε άρθρο της με τον τίτλο «Η εξέγερση των εργατών της θάλασσας», περιγράφει τις συνθήκες εκμετάλλευσης ξένων εργατών σε ναυπηγεία. Τα στοιχεία της εφημερίδας δείχνουν ότι η ενοικίαση εργατών συνιστά ένα σύγχρονο δουλεμπόριο κι ότι η προσφυγή των εργαζομένων στη Δικαιοσύνη -ιδίως όταν πρόκειται για περιπτώσεις πολυεθνικών εταιρειών- καθιστά μακρόχρονη και αβέβαιη την έκβαση. Η κατάσταση διαιωνίζεται παρά τις εκάστοτε σκληρές κινητοποιήσεις εργατών για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.

Ελευθεροτυπία, 31/03/2008

Ο ένας από τους τρεις απεργούς αμμοβολιστές, ο Νικόλας Ασλαμαζίδης, 35 χρονών, πέθανε στο κρεβάτι του σε χωριό κοντά στην Ξάνθη το βράδυ της Κυριακής προς Δευτέρα. Η 19ήμερη απεργία πείνας στέφθηκε με επιτυχία, ήταν μάθημα αγώνα αλλά και αξιοπρέπειας ενάντια στην γενικευμένη μοιρολατρία και την ανοχή προς τις αυθαιρεσίες των αφεντικών, εισέπραξε αμέριστη αλληλεγγύη, πήρε στο χέρι 7.200 ευρώ από την εταιρία και τα εισιτήρια επιστροφής, αλλά απέβη θανάσιμη για τον ίδιο. Η Δημοκρατία συμπυκνώνει το πνεύμα της σ' αυτό το "θεωρούν ότι έχουν πέσει θύματα"... της πρώτης παραγράφου της παραπάνω φυλλάδας...Το προσέξατε; "Θεωρούν"...Χωρίς αιδώ!
Εμείς; Ένα μούδιασμα...

Μπατούστα εικοστεσσάρων και Φελισιτά είκοσι

Ανίκανη να αντιμετωπίσει το διογκωμένο κύμα δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας , καθώς και την αυξανόμενη τάση αυτοοργάνωσης των κατοίκων της Οαχάκα, η κυβέρνηση επιστράτευσε τους δολοφόνους της για να κάνει να σωπάσουν οι φωνές της ελευθερίας.

Στις 7 Απρίλη δολοφονήθηκαν 2 Μεξικάνες αγωνίστριες που εργάζονταν στον κοινοτικό ραδιοφωνικό σταθμό « Η φωνή που σπάει την σιωπή».

Η Μπατούστα Μερίνο 24 ετών και η Φελισιτά Μαρτίνες 20 ετών δολοφονήθηκαν σε ενέδρα που τους έστησαν παρακρατικοί στον δρόμο τους προς την Οαχάκα. Οι δύο συντρόφισσες συμμετείχαν στην οργάνωση και εξάπλωση ενός δικτύου κοινοτικών ραδιοφώνων και ενίσχυαν την ενδοιθαγενική επικοινωνία μέσω ίντερνετ και διαφόρων βίντεο. Στην ενέδρα τραυματίστηκαν βαριά άλλοι δυο σύντροφοι καθώς και το 6χρονο παιδί τους.

Το αίμα συνεχίζει να χύνεται, οι συνειδήσεις αιμορραγούν, μια πληροφορία ανάμεσα στις άλλες, τα δύο συντροφάκια, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, μια πληροφορία ανάμεσα στις άλλες, αθροίζουμε νεκρή ευαισθησία, κυκλωνόμαστε από παχύδερμες προσδοκίες παστωμένες με κρέμες από τον Hondo, βλέμματα λουστραρισμένα με ΙΚΕΑ, μια πληροφορία ανάμεσα στις άλλες, αδρεναλίνη και τίποτε δεν θα μείνει, μπουκωμένες αρτηρίες, προζακωμένα χαμόγελα, μια πληροφορία ανάμεσα στις άλλες, ας μου μιλούσατε ρε Μπατούστα και τίποτε άλλο, ας με βομβαρδίζατε με τα ισπανικά σας ρε Φελισιτά κι ας μην καταλάβαινα τίποτε, ας διαλύαμε με τις φωνές μας αυτό το πνιγμένο απόγευμα κι ας βαδίζαμε μαζί στο ξόδι χωρίς σφαίρες, χωρίς κρότους, χωρίς θρήνους, πάνω σε ένα δάκρυ, ένα δάκρυ ανάμεσα στα άλλα..

Μόνο εγώ το βλέπω έτσι;

Ομορφαίνει τους ουρανούς

η μοναξιά σου

καθώς κεντάς σύννεφα

Ρέκβιεμ για το Nativity!

Το φθινόπωρο του 2007 σε έκθεση Μπιενάλε ένα ασπόνδυλο από αυτά που περιφέρονται μέσα στον "καλλιτεχνικό " κόσμο, ασπόνδυλο με το όνομα Guillermo Habacuc Vargas είχε μια "μεγαλειώδη" έμνευση. Το "έργο" του ήταν ένα αδέσποτο σκυλάκι, το όποιο είχε μαζέψει από τους δρόμους της πόλης San Jose στην Κόστα Ρίκα απ' όπου και ο ίδιος κατάγεται, ένα σκυλάκι που το έδεσε σε κάποιο σημείο της έκθεσης και το άφησε να πεθάνει από ασητεία εκεί δεμένο. Ένα μελλοθάνατο έκθεμα.
Ο "καλλιτέχνης" δήλωσε:

“Το όνομά μου είναι Guillermo Habacuc Vargas. Είμαι πενήντα χρονών και είμαι καλλιτέχνης. Πρόσφατα δέχτηκα κριτική για τη δουλειά μου με τίτλο “Eres lo que lees”, που παρουσιάζει ένα σκύλο που ονομάζεται Nativity (ωροσκόπος). Ο σκοπός αυτής της δουλειάς δεν ήταν να προκαλέσει πόνο (δεινά) στο φτωχό, αθώο πλάσμα αλλά το να απεικονίσει μια σκέψη. Στην πατρίδα μου το San Jose στη Costa Rica, δεκάδες χιλιάδες αδέσποτων σκυλιών λιμοκτονούν και πεθαίνουν από αρρώστιες στους δρόμους και κανένας δεν σπαταλάει μια δεύτερη σκέψη για αυτό.
Αν τώρα δημοσίως εκτεθεί ένα από αυτά τα πεινασμένα πλάσματα όπως στη περίπτωση της Nativity, δημιουργεί μια αντίδραση που καταδεικνύει τη γενικευμένη υποκρισία. Η Nativity ήταν ένα πολύ άρρωστο πλάσμα που θα πέθαινε στους δρόμους έτσι και αλλιώς.”

Το συγκεκριμένο ασπόνδυλο έχει αλλάξει δηλώσεις ανάλογα με τις δημόσιες κριτικές:

Δήλωση 1: «Το σκυλί θα πέθαινε έτσι και αλλιώς»

Δήλωση 2: «Δεν γνωρίζω αν το σκυλί πέθανε ή όχι»

Δήλωση 3: « Ήθελα να το κάνω στη μνήμη του κυρίου Nativitad Canda (ένας ληστής που πέθανε από σκυλιά φύλακες)

Δήλωση 4: «Πραγματοποίησα την έκθεση για να δείξω την τραγική κατάσταση των αδέσποτων»

Έχουν μαζευτεί περίπου 200.000 υπογραφές μέσω του διαδικτύου που καταγγέλουν το γεγονός και έχουν αποφασίσει να ενοχλούν με ηλεκτρονικό μπλοκάρισμα τις γκαλερί που πρόκεται να φιλοξενήσουν έργα του ασπόνδυλου. Είναι αλήθεια ότι οι υπογραφές αποτελούν ήδη ένα είδος διαφήμισης, έστω και αρνητικής, που απ' ότι φαίνεται αυτό που κάνει είναι να επιβεβαιώνει τον ναρκισσισμό του ασπόνδυλου. Είναι σίγουρο ότι θα επικαλεστεί την ελευθερία έκφρασης του καλλιτέχνη, την ασυλία της γενικευμένης ασυδοσίας, την δημοκρατία του τίποτα. Είναι σιγουρο επίσης ότι ήδη έχουν ενεργοποιηθεί σύντροφοι που μπορεί να μην υπογράψουν στο διαδίκτυο αλλά στα μούτρα του "καλλιτέχνη". Δεν είναι πρόκληση; Με δυσκολία κάποιος μπορεί να μείνει ψύχραιμος. Να αντισταθεί στο να αντιστρέψει την ίδια τη λογική του "καλλιτέχνη" σε βάρος του: έτσι κι αλλιώς κι αυτός κάποτε θα πέθαινε...

Και το κλου της μπιενάλε δεν είναι άλλο από τους "φιλότεχνους", άπραγες, αδιάφορους πελάτες της:

Προς εισαγγελέα εφετών Κ.Πούλη, Γ. Πετρόπουλος, Κορυδαλλός, 1992

Δεν έχω καμία αμφιβολία πως δεν πρόκειται να με βγάλεις από τη φυλακή, άμα πρώτα όχι απλά με ξεφτιλίσεις αλλά με καταξεφτιλίσεις, και χωρίς κανένα ίχνος ντροπής δεν φτύσεις στο βαθύτερο της καρδιάς μου σημείο. Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί όλος αυτός ο χυδαίος χλευασμός που το τελευταίο διάστημα μου έκανες; Δεν είναι μόνο ότι μετά από τόσες πλαστές αναβολές για την υπόθεση της Κέρκυρας μου έδωσες του νούμερο 18 για να την κρατήσεις πάλι, δεν είναι ότι μεκράτησες επί τρεις ολόκληρες μέρες σε κείνο το φοβερό υπόγειο, που μέσα στην καρδιά της Αθήνας έχεις φτιάξει, και που δεν αντέχει να ζήσει ούτε μια ώρα το χειρότερο ζώο, μέσα σ' αυτό το ανήλιαγο, το υγρό, το παγερό, το σκοτεινό, το χωρίς αέρα και φως υπόγειο, που με μιά σου σκίζει την καρδιά, αλλά ακόμα και μέσα σ' αυτό δεν επέτρεψες να με επισκεφτούν ακόμα και τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα, αυτά που μέσα στην εικοσάχρονη πορεία τόσο ω μα τόσο πολύ για μένα έχουν πονέσει, κι όμως δεν τους άφησες ούτε καν να πλησιάσουν σε κείνο το σιδερόφραχτο κλουβί, έφτασες μάλιστα στο σημείο να τραβήξεις βίαια και τη συνήγορό μου, και να τη βγάλεις κι αυτή έξω από το κακούργικο εκείνο υπόγειο, που δυστυχώς για την κοινωνία μας έχει πάρει το θλιβερό όνομα του φιλόσοφου Σωκράτη. Μα δεν έφτασες ως εδώ, αλλά κάθε φορά που με γυρνούσες στη φυλακή, σε τέλεια φυσική εξάντληση μετά από κείνο το φοβερό κλέισιμο του κάτεργου του υπογείου, εσύ όχι απλά με ξεβράκωνες αλλά την τελευταία φορά ήθελες να σκύψω για να ολοκληρώσεις τον καταξεφτελισμό εις βάρος μου... Αυτή είναι λοιπόν η ηθική σου, να με πετάς στα υπόγεια σαν το χειρότερο σκυλί και μετά να απαιτείς να σου ανοίξω και τον κώλο μου... και μετά βγαίνεις από πάνω και φωνάζεις πως ο νόμος της έφεσης είναι αντισυνταγματικός... ΟΧΙ εισαγγελέα εφετών, ο νόμος της έφεσης δεν είναι αντισυνταγματικός αλλά αντισυνταγματική είναι η αδικία που μερικά της μόνο τρίμματα παραπάνω σου ενέφερα. Και αντισυνταγματική είναι η απομόνωση της Πάτρας, τα πειθαρχεία και οι καθηλώσεις της Κέρκυρας και του ψυχιατρείου, ακόμα αντισυνταγματικά είναι τα βασανιστήρια και οι δολοφονίες του κάτεργου της Λάρισας μαζί με όλων των κάτεργων. Όπως επίσης αντισυνταγματικοί και παράνομοι είναι όλες οι ταπεινώσεις και οι εξευτελισμοί που υφίσταμαι εκεί μέσα. Και ο πιο μεγάλος παράνομος είναι ο νόμος που με έχεις φυλακίσει και όχι ο νόμος της έφεσης αλλά οι νόμοι που εγκαθιδρύουν την βαρβαρότητα μιας δικτατορικής κοινωνίας, και αυτοί που εξακολουθούν να τους διατηρούν ακέραιους. Και κυρίως αντισυνταγματικό, ανήθικο και βάρβαρο είναι να με ξεβρακώνεις και να μου ανοίγεις τον κώλο.

Γ. Πετρόπουλος, 5 Νοέμβρη 1992

Ο Γ. Πετρόπουλος ισοβίτης από το 1969, 19 χρονώ τότε, τιμωρημένος από στρατοδικείο της χούντας για την εκτέλεση του πατριού του και "νταβατζή" της μάνας του (τον σκότωσε την ώρα που την χτυπούσε), συνειδητοποιήθηκε μέσα στην φυλακή μετά από την "όσμωση" με πολιτικοποιημένους φυλακισμένους, έγραψε μέσα στην φυλακή 2 βιβλία και διεκδίκησε την ελευθερία του με απεργία πείνας το 1995. Η επιστολή αυτή είναι απλώς ένα "δείγμα", μια από τις 12 που έστειλε "υπηρεσιακά" στον εισαγγελέα εφετών και αρμόδιο για την υπόθεσή του Κ. Πούλη. Υπηρεσιακά λέγοντας εννοούμε ότι οι επιστολές αυτές δεν γράφτηκαν για να δημοσιοποιηθούν και δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ. Ήταν επιστολές προσωπικές. Το γεγονός αυτό τις κάνει σημαντικές για να κατανοήσουμε όχι μόνο πόσο αυθεντικά είναι αυτά που περιγράφει στα βιβλία του αλλά και πόσο δυνατός ήταν ο ίδιος ο πόθος για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του. Αυτή η στάση, όμως, είναι που πρέπει να μαθαίνεται, να δημοσιοποιείται. Αυτός ο εξανθρωπισμός είναι που πρέπει να μαθαίνεται, να δημοσιοποιείται.
Γιατί από μαθήματα εξανδραποδισμού έχουμε μπουχτίσει!