έχω να δω χαρούμενο πρόσωπο πολλά χρόνια τώρα
με τον κόσμο να βαραίνει ακατάπαυστα
μέσα σε ένα συνοφρυωμένο βλέμμα
να βυθίζεται στους κεντρομόλους δαίδαλους
και τις φυγόκεντρες εμμονές
να στροβιλίζεται ανάμεσα σε ζώδια και ψυχαναλυτές
κάνοντας στάσεις τεχνητής ευφορίας
με τρανταχτά γέλια που τρομάζουν
επιχειρηματολογώντας μέσα από εμπορικά κέντρα
και τηλεοπτικά παιχνίδια
κι εσύ που ερχόσουν που και που να με δεις
βροντώντας την πόρτα μου με τα χέρια γεμάτα μπουκάλια
κάνοντας άνω κάτω την πολυκατοικία
εμπνέοντας τα χειρότερα μπινελίκια πίσω από τη μεσοτοιχία
εσύ με τα χρώματα και τη θαυμαστή διακριτικότητα
εσύ που ήθελες να μοιραζόμαστε τους βρυχηθμούς μας
τις παλιές φωτογραφίες και τα λερωμένα μαξιλάρια
κι εσύ λοιπόν υποκλίθηκες στη συναισθηματική λιτότητα
αφέθηκες στις συνοφρυωμένες συμβάσεις
κι ούτε ξέρω πια τί περνάς και τί αφήνεις
ξέρω ότι ξεμένω σιγά σιγά από υπομονετικά καύσιμα
στην ανηφόρα του κρεβατιού μου κάθετα προς την τουαλέτα
σκόπευα βλέπεις να σταματήσω για λίγο στο καθιστικό
απέναντι από τις βραδυνές ειδήσεις με τις σημειώσεις μου
να σερβιριστώ με κάτι που να χωράει στις χούφτες μου
και ήρεμα να συναντηθώ με τα ονειρικά μου σχέδια
αλλά τώρα μ' αυτά που γίνονται στον κόσμο
πρέπει να αλλάξω τα λερωμένα μαξιλάρια με ένα μπιτόνι
από την κατηφόρα του κρεβατιού σε ένα πρατήριο υπομονής
πάντα έτοιμος να πολεμήσω με την αυτοκαταστροφή
1 σχόλιο:
Χρόνια έχω να χαρώ κι εσύ μαζί.
Μήνες τώρα,τα πρωινά μπροστά στο καθρέφτη,
σκουπίζω με υγρά μαντηλάκια ανασύνταξης
τα μελανώματα των δαιδάλων
και τα καρκινώματα των εμμονών,
τσιμπούρια αδιόρατα για τους ανυποψίαστους.
Δεν σε καλούσα σπίτι μου,
προφασιζόμενος ακαταστασία.
Παρ’ ολ’ αυτά καρτερούσα διακριτικά…
Στάθηκα πολλές φορές τελευταία έξω από την πόρτα σου
με μια χούφτα μπουκάλια,
όταν κατάλαβα ότι η διακριτικότητα αυτή
εύκολα αγκαλιάζεται από την απόσταση.
Μα δεν τόλμησα να σπάσω την πόρτα σου, ότι κι αν έκανες,
να σύρω τα λερωμένα μαξιλάρια στο καθιστικό και πάνω τους
να σου ξεδιπλώσω τις καινούριες αποχρώσεις που ανακάλυψα,
να τελειώσουν τα μπουκάλια και να μην μας νοιάζει,
να εκτεθούν και πάλι οι βρυχηθμοί μας και να ξαναμπασταρδευτούν,
να εκμυστηρευτούμε το αγαπημένο μας τραγούδι, να βριστούμε,
να ακυρώσω την υπομονή με προσμονή ή διεκδίκηση,
Μα και μην πεις ότι δεν φταίμε και οι δυο…
Εκατοντάδες μέρες προσπαθούσα να γελάσω
μα ο μισός αιώνας αμφιβληστροειδής σου
με κοιτούσε θλιμμένος καταφατικά,
και τώρα δίκαια δυσκολεύεσαι να με πιστέψεις...
Το βάρος του κόσμου τεμαχισμένες ώρες,
διαμεσολαβημένες, μουντές,αυτοκρατορία των εκτονώσεων
και κάθε λεπτό γιγαντοοθόνη διάτρησης.
Ένας ανήφορος στο κρεβάτι ανθεί παλιές φωτογραφίες,
ζωντανά δευτερόλεπτα,διεκδικώντας την επέκταση της αιωνιότητάς τους…
Δημοσίευση σχολίου