Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

παραιτήσου λοιπόν...

Σ' εκείνο το δύσκολο μάθημα της εγκληματολογικής θεωρίας, όταν πρέπει να γίνει το πέρασμα από τις βεβαιότητες του θετικιστικού παραδείγματος στα ζητήματα που θέτει το κριτικό/αποδομητικό παράδειγμα, εάν δεν με προλάβει κάποια ερώτηση που να αναφέρεται σε αξίες όπως η ελευθερία ή η ανθρώπινη ζωή που τυγχάνουν καθολικής προστασίας άρα δεν μπορεί αν είναι σχετικές, ανασύρω εγώ απ' το καπέλο του μάγου τα παραδείγματα! Σημειώνω ότι είναι δευτεροετείς φοιτητές, με ζέοντα ακόμα τα σημάδια που τους άφησε η κοινωνικοποίηση στον γυμνασιακό/λυκειακό τρόπο μετάδοσης της γνώσης κι έτσι το Homo sacer ή η κατάσταση εξαίρεσης ως εισαγωγικά παραδείγματα μάλλον θα αποψίλωναν το ακροατήριο... Με το μαλακό, λοιπόν, μέχρι το παράδειγμα να οδηγήσει στη θεωρία, ν' ανοίξει βεντάλια η θεωρία και να λήξει κάποτε το διδακτικό εξάμηνο με ό,τι κερδίζουμε και ό,τι χάνουμε κάθε φορά, με τον θετικό ή αρνητικό απολογισμό του.

Αυτή τη δύσκολη χρονιά που τέλειωσε ημερολογιακά, ο προσωπικός μου απολογισμός αναφέρεται μεν στα παραπάνω αλλά όπως αυτά μεταφέρονται στο βιωματικό επίπεδο: μια απόλυτη αίσθηση ματαιότητας! Σαν να πρέπει να ξανακαθίσω εγώ στα θρανία και να έχω, τρανούς δασκάλους, εκπρόσωπους των διαχειριστών της υγείας, της ζωής, της ελευθερίας· απόλυτων αξιών, δηλαδή, όπως το θέτουν οι δικοί μου φοιτητές σ' εκείνο το δύσκολο μάθημα. Να με μάθουν, λοιπόν, οι διαχειριστές πώς να γίνομαι πειστική μετατρέποντας το άτομο από απόλυτη αξία σε κλινική ή ιδιότυπη κοινωνική περίπτωση, να ψηλαφίσω πρώτα και μετά να εμπιστευθώ την πραγματική ζυγαριά στην οποία εκτιμώνται οι [λεγόμενες απόλυτες] αξίες. Κυρίως να μάθω να αποδέχομαι ψύχραιμα, χωρίς οργή τις "παράπλευρες απώλειες", γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα και πώς θα γίνει αν δεν μάθεις να εξηγείς εύγλωττα και τεκμηριωμένα τα πολλαπλά αποτελέσματα αποκλεισμού που παράγονται διοχετεύοντας "ζωές ανάξιες να βιωθούν" σε σκουπιδότοπους, σε φυλακές και ψυχιατρεία;
Να με μάθουν, επίσης, οι διαχειριστές πότε θα κρύβω λόγια σε σχέση με τις ευθύνες μου και πότε δεν θα με παίρνει πια και θα πρέπει να τις αποκαλύπτω· πότε θα αποδίδω σε άλλους τις δικές μου ανεπάρκειες ή πότε θα επικαλούμαι την πίεση που μου ασκείται, πώς ανοιγοκλείνουν, με δυο λόγια, χωρίς τριγμούς οι πόρτες που σε μεταφέρουν από την απουσία στην διεκπεραίωση και τούμπαλιν, πώς μπορείς λοιπόν να πετύχεις να έχεις πίτα ολάκερη και σκύλο χορτάτο την καλή σου φήμη. Αυτά είναι χρήσιμα μαθήματα, τα άλλα είναι αέρας κοπανιστός για εκείνους τους "θεωρητικούς" που δεν λερώνουν τα χέρια τους στο πεδίο ή που, όταν προσεγγίσουν το πεδίο, το κάνουν με όρους μετωπικής σύγκρουσης δυσκολεύοντας ακόμα παραπάνω τη διεκπεραίωση των περιστατικών από τους διαχειριστές...
Το πιο δύσκολο μάθημα, λοιπόν. Το πέρασμα από τις βεβαιότητες για την ανάγκη κριτικής των θεσμών στο πεδίο, εκεί όπου οι θεσμοί λειτουργούν μέσα από άτομα και όχι ως απρόσωποι μηχανισμοί. Και τι να πεις για τα άτομα/ διαχειριστές; Μονά ζυγά δικά τους, υπάρχει πάντα μια πειστική και τεκμηριωμένη αιτιολογία γι' αυτό το σκοτεινό κομμάτι της βίας που όχι απλώς δεν ορίζεται ως τέτοια αλλά ασκείται με όρους κανονικότητας των αποκλεισμών τους οποίους παράγει: πλήρως ορθολογικοποιημένους επιπλέον, εκεί ακριβώς όπου υποχωρούν τα ανθρωπιστικά πρότυπα απέναντι στην ανελαστικότητα των ελέγχων· εκεί όπου, προκειμένου να λειτουργήσει ακώλυτα το σύστημα κυρώσεων ή παροχών -δεν έχει σημασία το είδος καθώς, έτσι κι αλλιώς, συγκλίνουν στην νομιμοποίηση επιχειρημάτων αποκλεισμών-, κάποιοι καταχωρίζονται ως "εκ φύσεως" ή "εκ θέσεως" αποκλεισμένοι από τα ιδεατά πρότυπα ψυχικής υγείας ή νομοταγούς συμπεριφοράς.
Πού είναι το πρόβλημα, λοιπόν, αν διεκπεραιώσεις τον αποκλεισμό; Πού χάνεται το κύρος ή η νομιμοποίηση δράσεων ή παραλείψεων των διαχειριστών, αν το παιγνίδι έχει παιχτεί τόσες φορές που ξέρουμε απέξω κι ανακατωτά το τέλος του;
Θυμάμαι την αντίδραση μιας παλιάς μου φοιτήτριας, της Λέας Ευσταθίου, στην συζήτηση που ακολούθησε την, από μέρους της, παρουσίαση του έργου του Goffman, Άσυλα: "Ποτέ δεν θα μπορούσα να το φανταστώ! Ποτέ δεν θα μπορούσα να το ζήσω!"
Και ποιος θα μπορούσε να το ζήσει, Λέα; Και ποιος θα μπορούσε να το ζήσει ξανά και ξανά, ως εάν αυτή να είναι η μόνη του επιλογή;
Μια απόλυτη αίσθηση ματαιότητας, λοιπόν, εκεί όπου συντελείται η μετωπική σύγκρουση με το πεδίο, τα άτομα/θύματα και τα άτομα/θύτες· εκεί όπου πρέπει υποχρεωτικά να κάνεις το επόμενο βήμα, πριν αφεθείς να γίνεις -εκ φύσεως και εκ θέσεως - διαχειριστής...

Από το μπλογκ της Αφροδίτης Κουκουτσάκη, Δρ τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου
http://crimevssocialcontrol.blogspot.com/2010/01/blog-post.html

13 σχόλια:

Αφροδίτη Κουκουτσάκη είπε...

από τι ακριβώς να παραιτηθώ;

samson rakas είπε...

(από τα πάντα; στο τέλος όλα γυρνάνε στη θάλασσα)

πρτφ

αιώνια δευτερόλεπτα είπε...

Ποιός θα λύσει λοιπόν το πρόβλημα αν όχι εσύ; Ποιός θα σταματήσει να αποτελεί το άλλοθι για τους "διαχειριστές" αν όχι εσύ (που έχεις αντιληφθεί και συχνά διατυπώνεις τα θεσμικά αδιέξοδα); Ως πότε η ακαδημαϊκή διανόηση θα σέρνει τα φιλοσοφικά και πρακτικά της αδιέξοδα στις αίθουσες της πανεπιστημιακής πλήξης; Ως πότε οι φοιτητές θα γράφουν για τα άσυλα γεμάτοι ανθρωπιστική έκπληξη ενώ στους δρόμους θα βγαίνουν τα συκοφαντημένα "προλεταριακά χαμίνια" συγκρουόμενα για την κατάργηση της αστικής βαρβαρότητας;
Η διακριτική προστακτική: "παραιτήσου λοιπόν!" παραμένει ρητορική. Δεν πρόκειται ούτε για ανέξοδη κριτική ούτε για ασκήσεις υπεροψίας. Εκφράζεται απλά μια αγανάκτηση που θέλει να τελειώνουμε με την γκρίνια και να πυκνώσουμε τις δυναμικές αρνήσεις ενάντια στις θεσμικές συνδιαλλαγές. Κάπου εκεί σταματάει να βιώνεται η καταδίκη της "νεκρικής ακαμψίας εν ζωή" την οποία μας έχει χρεώσει από καταβολής μας ο άθλιος και προσβλητικός για την ανθρώπινη ζωή καπιταλισμός.

Αφροδίτη Κουκουτσάκη είπε...

samson rakas, από τα πάντα;! δύσκολο, πολύ δύσκολο!... και ποιος χαρακτήρας δηλαδή να είμαι από το στο τέλος όλα γυρνάνε στη θάλασσα;...
καλή χρονιά!

αιώνια δευτερόλεπτα: μερικές φορές είναι αλήθεια ότι ο... ναρκισσισμός μου φτάνει σε τέτοια επίπεδα που πιστεύω ότι μπορώ να λύνω τα πράγματα. Μιλώντας σοβαρά τώρα και εστιάζοντας στην δική μου σχέση με τα πράγματα [μην με εντάσσεις, σε παρακαλώ, σε κατηγορίες, με πιάνει ασφυξία!..], δεν είχα ποτέ την αίσθηση ότι σέρνω οποιαδήποτε αδιέξοδα στις πανεπιστημιακές αίθουσες, το αντίθετο μάλιστα. Στο post αναφέρομαι απλώς σ' αυτό το αόρατο "θεριό", που συνήθως ξεχνάμε στην κριτική μας για τους θεσμούς, τους υπαλλήλους/διαχειριστές. Αυτό δεν ακυρώνει την κριτική στους θεσμούς, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει γι' αυτό χρησιμοποιώ και τον όρο "διαχειριστές". Μην αγανακτείς, λοιπόν, αλλά αναγνώρισέ μου το δικαίωμα να βλέπω περισσότερες από δύο επιλογές, να βλέπω μια γκάμα επιλογών ανάμεσα στην παραίτηση και τις δυναμικές αρνήσεις -αν καταλαβαίνω καλά το νόημα της δεύτερης επιλογής.
Σ' ευχαριστώ που αναφέρθηκες στο post και σου εύχομαι καλή συνέχεια

samson rakas είπε...

χμ, πάνε 7(;) χρόνια από τότε που διάβασα το βιβλίο και η σταθερή βιβλιοθήκη μου απέχει 310 χιλιόμετρα ώστε να επανέφερα στη μνήμη μου τους χαρακτήρες. θυμάμαι πάντως μια αυθεντική γέυση αλμύρας που σου άφηνε στο στόμα, σίγουρα ικανή να σε οδηγήσει στη γλυκιά παραίτηση.

μέχρι τότε, για να εισέλθω και στη συζήτηση, είμαστε καταραμένοι να σερνόμαστε πίσω από τη συνέπεια της πολιτικής μας ορθότητας. να χτίζουμε τα θέσφατά μας, και να κρυβόμαστε στο σκοτεινό καταφύγιό των ιδεών μας. ας αμφιβάλλουμε όμως και λίγο. ποιός θα πει με σιγουριά πώς ένας θεσμός γίνεται θρύψαλα; κανείς. στην αρχαία ελλάδα φαίνεται πως η δουλεία παρήκμασε διότι πλέον δεν εξυπηρετούσε κοινωνικά, τη στιγμή που οι σύγχρονοι δούλοι των μεγαλουπόλεων εξεγείρονται ως άμεσα εμπλεκόμενοι. δεν υπάρχει νομίζω συνταγή. οι αντιρρησίες συνείδησης έχουν δώσει ώθηση στην κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης στην ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια αλλά μη ξεχνάμε και μια αναδύουσα κοινωνική συνείδηση μέσα στο λαό που κρίνει το θεσμό ως αναχρονιστικό και ωθεί τη στράτευση στο περιθώριο. όλες οι πολεμικές μοιάζουν αναγκαίες τη στιγμή που ένας θεσμός δε μοιάζει με μία μονάδα αυτόνομη αλλά δυεισδύει μέσα σε άλλους απειράριθμους ομόκεντρους θεσμικούς κύκλους.

στο πέρασμα μου από πάντειο δυο-τρία συγκλονιστηκά ερωτήματα μού εντυπώθηκαν ως 'κληρονομιά'. το ένα από αυτά: 'ποιός θέτει τους νόμους'. ήταν ένα μπλε βιβλιαράκι, κάπως μωβ ή μήπως μπλου μαρέν :)

καλή χρονιά και ευτυχισμένος ο καινούριος τρόμος,
-που λέει κι ένας φίλος.

πρτφ

Αφροδίτη Κουκουτσάκη είπε...

samson rakas, για τη Θάλασσα αστειευόμουν αν και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο εμβληματικά παραιτημένος ήταν ο πατέρας της [μυθιστορηματικής εντός του μυθιστορήματος] Ματούλας.
Να βοηθήσω στην ταυτοποίηση του βιβλίου; Η φράση είναι τίτλος κεφαλαίου από το Outsiders του Howard Becker, το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά σε χρώμα κίτρινο αλλά όχι ακριβώς του λεμονιού και με ράχη χρώματος καφέ. Πάντως δεν νομίζω να το θυμάσαι από εκεί γιατί το "whose rules?" του Becker είχε μεταφραστεί ως... "οι κανόνες τίνος;" Άρα μάλλον στο βιβλίο του Ηλία Δασκαλάκη αναφέρεσαι το οποίο επανεκδίδεται σε διάφορα χρώματα. Τον πρόλαβες τον Δασκαλάκη; Θεωρώ πολύ τυχερούς όσους πρόλαβαν να τον έχουν δάσκαλο. Όσο για το θέμα της συζήτησης, για να μην κάνω μεγαλύτερη κατάχρηση του χώρου, θα μου επιτρέψεις να χρησιμοποιήσω ένα αγαπημένο μου παράθεμα του Φουκώ, έξω από δογματισμούς και αγκυλώσεις: «το αληθινό πολιτικό καθήκον σε μια κοινωνία σαν τη δική μας είναι να ασκήσουμε κριτική στη λειτουργία των θεσμών, που μοιάζουν να είναι ουδέτεροι και ανεξάρτητοι· να τους [...] προσβάλουμε με τέτοιον τρόπο ώστε η πολιτική βία, η οποία πάντοτε ασκούταν συγκαλυμμένα μέσω αυτών, να αποκαλυφθεί για να μπορέσουμε στη συνέχεια να την πολεμήσουμε»

Ανώνυμος είπε...

το δασκαλάκη δυστυχώς δε τον γνώρισα. το βιβλίο λεγόταν 'ναρκωτικά και ομοφυλοφιλία', στο μάθημα κριτική εγκληματολογία. νόμιζα πως θα το καταλαβαίνατε. θυμάμαι είχα πάρει 9 :)
εύστοχο το απόσπασμα.

πρτφ

Αφροδίτη Κουκουτσάκη είπε...

α, μάλιστα, όχι δεν το είχα καταλάβει. προφανώς είχα χαρεί και μ' εκείνη την παλιά μας γνωριμία, χαίρομαι που ξαναμιλήσαμε και μέσω αυτής της σελίδας και, εάν το όνομά σου είναι λινκ [τώρα θα το ελέγξω] που περιλαμβάνει και e-mail, θα σου στείλω δύο κείμενα [όχι δικά μου] στα οποία ουσιαστικά συνοψίζεται η προβληματική των μαθημάτων που κάνω τώρα στην Κοινωνική Ανθρωπολογία. Δεν είναι βέβαια αυτός ο λόγος που θα σ' τα στείλω αλλά γιατί τα θεωρώ εξαιρετικά για ενδεχόμενη επανασύνδεση μ' εκείνο το παλιό "ποιος θέτει τους κανόνες"! :)

samson rakas είπε...

ναι αμέ!, θα τα διάβαζα με ενδιαφέρον. ευχαριστώ για τη προθυμία και την επανασύνδεση με τα παλιά.

το email μου: samson_rakas@yahoo.com

πρτφ

Ανώνυμος είπε...

Επειδή κι εγώ έχω κάνει φοιτητής στην Πάντειο, το μόνο αδιέξοδο που έχω συμπεράνει σε αυτήν την σχολή είναι αυτό της αδυναμίας της άρθρωσης μιας αντιθεσμικής σκέψης εξαιτίας της θεσμικότητας του πανεπιστημίου και των ρόλων. Τα μυαλά μπορεί να ακονίζονται πάνω σε πολλές αντισυστημικές πηγές (και πολλαπλάσιες συστημικές), αλλά οι αντιφάσεις (καθηγητών, φοιτητών και λοιπών σκεπτόμενων) είναι αυτές που δένουν κόμπο τα χέρια. Καλή η σκέψη αλλά δεν αρκεί μονάχη της μέσα στη μοναχικότητά της.
ζ.

κορίτσι πράμα είπε...

Όταν μιλάμε για πειθαρχικές εκδοχές εξουσίας και όχι για το νομικισμό της καταστολής, η αποκήρυξη δεν προσφέρεται, γιατί το αποκηρυγμένο είναι αυτό που διαρκώς επανέρχεται και η άρνηση γίνεται η ψυχική άρνηση αυτού που αρνείσαι. Υπάρχουν νόρμες που κάνουν καλό και άλλες όχι. Να επιλέγεις και να παλεύεις μεταξύ των παντοδυναμιών και των βεβαιοτήτων, να αναστοχάζεσαι, είναι που σε κάνει να αυτοεξελίσσεσαι, άρα να ενηλικιώνεσαι, να αφήνεσαι στον άλλον, να παραιτείσαι από την άσκηση οποιασδήποτε εξουσίας και να αλλάζεις θέσεις υποκειμένου αυτή είναι ίσως μια μορφή απάντησης στην πειθαρχία.
Από το κανονικό θα αντλούμε πάντα γιατί κανένα ‘εγώ’ δεν υπάρχει χωρίς την κοινωνική του αναγνώριση, γιατί είμαστε όντα πεπερασμένα και τρωτά και ο άλλος (αυτό που φαντασιωνόμαστε, αυτό που αγαπούμε) είναι ένα σκοτεινό κομμάτι του 'εγώ' του οποίου η δράση δεν είναι ποτέ απολύτως αυτόνομη και άρα διάφανη στον εαυτό του. και την ίδια στιγμή που λέω ‘εγώ’ που είναι απαραίτητο για να υπάρξω, δηλαδή να διαχωριστώ από τον άλλον προκειμένου να σχετιστώ μαζί του, την ίδια στιγμή οφείλω να αμφισβητώ το εγώ αυτό γιατί φτιάχνει και το ναρκισσισμό μου, την κακή πλευρά του εαυτού μου. Αν έχει σημασία η συμβολή του φουκώ για την υποκειμενοποίηση, μετά την περίοδο του άδειου φορμαλισμού του, είναι γιατί συνέλαβε την αμφισημία μεταξύ υποταγής και εμπρόθετης δράσης. Κάθε καθαρότητα γίνεται κανονικότητα δηλαδή εν δυνάμει βία. Όσοι είναι τόσο συνεπείς σε αυτήν αντλούν απόλαυση από αυτό, επομένως ας παραιτηθούν και από αυτή την αλαζονία που φτιάχνει υποκειμενικότητες αποκομμένες από την κοινωνική ζωή, ξεχωριστές από τους άλλους.

Φοιτητής ή προλεταριακό χαμίνι; Η σκληρότητα αυτής της διαλεκτικής είναι μια αρρενωπή απάντηση στη βαρβαρότητα. Αυτό που απαντά η αποδόμηση σε αυτή τη μορφή ηθικής βίας που εγκαλεί μια πολιτική καθαρότητα στα μέτρα της οποίας οφείλουν να πειθαρχήσουν όλοι και όλες είναι ότι κάθε σχέση είναι δυνατή και το όριο μεταξύ εαυτού και άλλου δεν μπαίνει εκ προοιμίου αλλά από τη βίωση αυτής της σχέσης μαθητή και δασκάλου, γιατρού και ασθενούς, καλλιτέχνη και θεατή. Η διαχείριση, η εμβάθυνση, ο σχεδιασμός, η αποδόμηση των σχέσεων αυτών είναι που φτιάχνει κοινότητες και συλλογικές μορφές ζωής.
Η κριτική στο πανεπιστήμιο, το θεσμικό του ρόλο, τη δέσμευσή του από κυβερνητικές πολιτικές, την αφομοιωτική του δυνατότητα, την κανονικοποιητική και πυροσβεστική του δράση είναι επιτακτική, αλλά η γνώση είναι ανθρώπινη δημιουργία και έχει απελευθερωτικές δυναμικές όπου και να παράγεται αυτή. Ουφ, σόρυ για το παραλήρημα, ο διάλογος μου άρεσε πολύ..

αιώνια δευτερόλεπτα είπε...

Φυσικά και το να αλλάζεις θέσεις υποκειμένου είναι μια θέση απέναντι στην πειθαρχία -και όχι μόνο. Η θέση υποκειμένου βέβαια εννοείται ότι αφορά περισσότερο την κατάσταση του Άλλου κι όχι την ιδιότητα ή την ταυτότητά του (πράγμα το οποίο άλλωστε είναι και ψευδαίσθηση ως προσδοκία).
Τα ζητήματα ταυτότητας που στην ουσία τίθενται στο σχόλιό σου υπόκεινται σε πολλαπλές προσεγγίσεις. Για να συνεννοούμαστε η θέση μου κινείται στην κατεύθυνση του Χέγκελ: η ταυτότητα παράγεται δι’ αποκλεισμών (προσδιορίζω Τι Είμαι μέσα σε μια κοινωνία που μου προσφέρει τη διαρκή δυνατότητα να ανακαλύπτω ή να επιλέγω Τι Δεν Είμαι). Ο Φουκώ πέρα από τη συνεισφορά του στην υπόθεση της παραγωγής υποκειμενικότητας δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει έναν μηδενισμό απέναντι στο διακύβευμα «εξουσία». Οι εξουσιαστικές σχέσεις τροφοδοτούνται από την επιθυμία κι έτσι δεν πρόκειται να εξαλειφθούν ποτέ. Επιτρέποντας έτσι -πέρα από την ενδεχομένως γόνιμη απελπισία- και την καταστροφική απόγνωση.
Δεν επιζητείται καθαρότητα αλλά ξεκάθαρες θέσεις. Γνωρίζουμε ότι είμαστε αντιφατικοί στην ουσία. Αλλά χρειαζόμαστε ένα προσανατολισμό για να επιλύουμε τις αντιφάσεις. Ο Βανεγκέμ έγραφε: ό,τι δεν ξεπερνιέται σαπίζει κι ό,τι σαπίζει πρέπει να ξεπεραστεί. Επειδή παρακολουθώ αρκετόν καιρό με ενδιαφέρον το ιστολόγιο της Αφροδίτης Κουκουτσάκη έφτασα να αντιληφθώ ότι στην συγκεκριμένη ανάρτηση αναπαράγει πλέον μια σήψη που αρνείται να κινηθεί. Απλά αναπαράγεται. Εξ ου και ο δηκτικός τίτλος της ανάρτησής μου.
Φοιτητής ή προλεταριακό χαμίνι; Φυσικά και δεν πρόκειται εδώ για δική μου διάζευξη. Ο φοιτητής, όταν τείνει να γίνει μια κυριαρχική ιδιότητα που επιτρέπει στον εαυτό της να απαγκιστρώνεται από «ταξικές αγκυλώσεις» και να εκπλήσσεται μέσα από την ακαδημαϊκή ασυλία με αυτά που υπάρχουν ακριβώς δίπλα του ή λίγο πιο κει στην άμεση βιωματική του εμπειρία, κάνει ασκήσεις υποκρισίας…
Όταν μιλάμε για δασκάλους και μαθητές, καλλιτέχνες και θεατές μιλάμε για ρόλους. Επομένως, μιλάμε για σχέσεις διαμεσολαβημένες. Η βίωση της σχέσης λοιπόν δεν αρκεί. Η συνείδηση μιας κοινωνικής και πολιτικής κατασκευής, όπως είναι οι ρόλοι, απαιτεί εργαλεία κατανόησης για το ξεπέρασμα και την καταστροφή τους. Εκεί μπορεί να γίνει αναφορά και πάλι για ξεκάθαρες θέσεις και προσανατολισμούς και όχι για καθαρότητα…
Όχι, η γνώση δεν έχει απελευθερωτικές δυναμικές αφ’ εαυτής. «Ελέγχεται» από το έμψυχο και υλικό περιβάλλον της. Εξάλλου για ποια γνώση μιλάμε;…

Χαίρομαι για τη δυνατή σου σκέψη.
Συγκινητική η τρυφεράδα σου.

Τα σέβη μου

Αφροδίτη Κουκουτσάκη είπε...

έπεσα τυχαία σ' αυτή την παλιά σου ανάρτηση και σκέφτηκα να σου πω ότι ένα χρόνο μετά παραιτήθηκα όντως. δεν νομίζω ότι η παραίτησή μου λύνει κανένα πρόβλημα, δεν είναι τίποτα σημαντικό για να επηρεάσει τα σημαντικά που με οδήγησαν σ' αυτή την απόφαση αλλά, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο, δίνει μια κάποια λύση στην ανάγκη μου να μην ευτελίσω αυτό που για χρόνια υπήρξε πάρα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. όσο για τη νεαρή ρομά που, άθελά της, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη λήψη αυτής της απόφασης, είναι και πάλι στη φυλακή και φρόντισαν οι διαχειριστές να μείνει εκεί για αρκετά χρόνια, αν δεν "δραπετεύσει" φυσικά με τον τρόπο που ξέρει καλά, κομματιάζοντας χρόνια τώρα το κορμί της.
κλείνουν κεφάλαια, ανοίγουν κεφάλαια, θα δείξει...