auto dafe

Από την άποψη της φαινομενικότητας δεν είναι καθόλου παράξενη η κούραση που μ' έχει κυριεύσει, ωστόσο δεν πείθομαι από μια λογική αποδοχής της φθοράς (ακόμη κι αν πρόκειται για το τίμημα της γνώσης), ούτε από μια λογιστική προσέγγιση του χρόνου (έτσι κι αλλιώς ανεξάρτητα από τον χρόνο), είναι ένας απολογισμός (αυτό το περίφημο λατινικό res gestae: τα πεπραγμένα), η ύπαρξη βιωματικών κύκλων που πρέπει να αναγνωρισθούν (όχι σαν φαύλοι κύκλοι αλλά σαν περιφέρειες τροχού που σε μετατοπίζουν κάθε φορά που κλείνουν και σε άλλο σημείο, σε διαφορετικό σημείο και ως διαφορετικό άνθρωπο), η ανάγνωση αυτών των κωδίκων που χαράζουν στην συνείδηση τα βιώματα, μια ανάγνωση που μόνο αυτή μπορεί να αγγίξει την ουσία σε κάθε διάβα της ζωής και να γεννήσει την έμπνευση, και από αυτή την άποψη, όχι της φαινομενικότητας αλλά της ουσίας, νιώθω μια κούραση, γιατί δεν έχω "αυτοαναγνωσθεί" καλά, και το παρελθόν αθροίζεται, μπορεί να έχω μοιραστεί πολλά, να έχω καεί στην ουσία αυτών που ζω, να έχω εμπνευστεί, αλλά, γαμώτο, έχω πληγώσει και πολύ, όχι από πρόθεση, αλλά από αδράνεια και πρωτογονισμό.