Ο Λόγος γεννήθηκε για να αναβάλλει διαρκώς την Πράξη...

Ο Λόγος γεννήθηκε για να αναβάλλει διαρκώς την Πράξη. Την αναβάλλει επειδή δεν γνωρίζει ποιά μπορεί να είναι αυτή η πράξη, δεν γνωρίζει αν υπάρχει πράξη που θα πάρει τη θέση του, την πανίσχυρη εξουσία του. Την αναβάλλει γιατί πράγματι αυτή η "ομόλογη" Πράξη μπορεί να υπάρξει, αλλά θα είναι ασεβής ή ανέφικτη. Φοβάται (ο λόγος) ότι ακριβώς γι' αυτό, θα εκτελεσθεί κακοποιημένη, κολοβωμένη. Κι από μιά τέτοια εξαμβλωματική πράξη, θα αναιρεθεί ο ίδιος, θα προδοθεί και θα καταλυθεί -κι όλη αυτή η πανικόβλητη αναβλητικότητα του λόγου ίσως δεν είναι παρά η κρυπτική (ή η αγύρτικη ή η μασημένη;) προφητεία μιας μεσσιανικής έλευσης της Κοινής Πράξης.

Γιώργος Χειμωνάς,
Τα όνειρα της αϋπνίας: το ιερατείο του ύπνου
και η δια των ονείρων καύσις των αιρετικών της νύχτας, 1994

(Αυτή η σημείωση προστίθεται τα μεσάνυχτα της 29 του Μάρτη)
Άφησα το παράθεμα να πλανιέται εδώ μετέωρο για λίγες μέρες χωρίς σχολιασμό, δύσκολο στο να κατανοηθεί με την πρώτη ματιά, ακρωτηριασμένο από το συνολικό κείμενο, σαν ένα ποίημα που μπορεί να σταθεί και χωρίς τις πολλαπλές ερμηνείες που το συνοδεύουν. Προσθέτω λοιπόν την διαφωνία μου με την καθολικότητα της ισχύος αυτού του παραθέματος. Ίσως να βρίθει αφέλειας, ίσως να θέλει να πολεμήσει προσχήματα, ίσως να θέλει να ξεπεράσει τον ίδιο του τον συγγραφέα. Σε αντίθεση πάντως με τον Χειμωνά πιστεύω στον Σαρτρ όταν διατυπώνει: οι λέξεις είναι πράξεις. Ακόμη και στην γλώσσα των άπραγων...