πώς θα ζήσω;

το βελούχι των ημερών μας

μία συνέλευση των ημερών μας

οι καπνοί από τα οδοφράγματα των ημερών μας







κι όμως, κανείς από τις διπλανές γρύλιες
δεν παίρνει χαμπάρι ότι η συνείδησή μου τρέχει με την ταχύτητα του φωτός,
τόσο αθόρυβα
ίσως για να φτάσει στην κορυφή εκείνη, του χεγκελιανού "κώνου",
μα τόσο αθόρυβα, ανάμεσα σε θορυβώδεις κακοποιήσεις του χώρου και του χρόνου, των σωμάτων
περπατώ στα σκοτάδια της ακατανοησίας
τρέμοντας τα κορναρίσματα στην αφηρημάδα μου
χαμογελώντας ειρωνικά με την αφθονία των ετικετών στα ράφια
του γειτονικού σούπερ μάρκετ με τη γειτόνισσα υπάλληλο να ρουφιανεύει
γνέφοντάς μου: πώς θα ζήσω;
κροταλίζοντας τα κέρματα και τα προσπέκτους στη δεξιά μου τσέπη
με το στόμα να στεγνώνει στις αυτονόητες χειρονομίες των ταμείων
των πάρκινγκ, των καμμένων πλατειών, των άδειων βλεμμάτων
σηκώνοντας τα μάτια στο θολό και άρρωστο ουρανό
που δε φτάνει στις αιώνιες πεδιάδες της μαύρης ηπείρου
στο ελαφρύ χιόνι των ανατολικών ανέμων
ούτε καν
στους καπνούς από τα μπλόκα της Κερατέας των ημερών μας

φαντάσου
ακόμη κι εγώ μέσα από την γόνιμη ομίχλη των συνελεύσεων
ρωτώ δυνατά το άπειρο: πώς θα ζήσω;




Όμως, χτυπάει το κουδούνι της ακατάλυτης ουσίας των πραγμάτων
πρέπει να σας κλείσω