Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007

Αγαπητέ μου Εμμανουήλ...

Αγαπητέ Κωνσταντίνε (τελεία).
Σας γράφω δια πρώτην φοράν μετά σφοδρής επιθειμίας δικής μου αλλά και της καλής μου Δωροθέας. Είμεθα καλά εις την υγείαν μας και το αυτό επιθειμούμε και δι εσας. Αι ορθογραφικαί μου δυνατότητες είναι περιορισμέναι και εκλιπαρώ δια την συγχώρεσή σας. Έλαβα τις ελιές και το λάδι που μουστείλατε και σας αποστέλω τις καλύτερες ευχές μου.
περνούμε τον καιρόν μας όσο καλύτερα εμπορούμε αν και αυτό καταντάει δύσκολον πίνομεν κανέναν καφέ, τρώμε κανένα παϊδάκι, ακούμε τα άσματα ενός τροβαδούρου μας που ίσως έχετε ακουστά (NEILιάδης YOUNGόπουλος), ε ακούμε και ολίγον 9,61 δια την καθημερινήν μας ενημέρωσιν. Η ζωή εδώ στην επαρχίαν είναι παράξενη και ολίγον δύσκολη αλλά πληροφορούμαι παρά της Δωροθέας ότι στας Αθήνας είναι χειρότερη (μπας και στερείστε τα παϊδάκια;) Σας διακόπτω τώρα την συγγραφήν των απόψεών μου περί του κοινωνικού μετασχηματισμού και τιν επίρεια του σταρχιδικού εναλλακτισμού σ' αυτόν (αυτόν στην πρώτη γραμμή) όχι μόνο "καλύτερα να έχεις δικό σου αυτοκίνητο παρά δικές σου απόψεις" αλλά σε δέκα λεπτά της ώρας το αξιολάτρευτο πλάσμα που αυτοχαρακηρίζεται ως δώρον του θεού θα μπορεί να με επικαλεί στησιματία. Δηλαδή θα μου ειπεί "Μανώλη με έστησες".
φαντάζεστε τη ζημία δύναται να προκαλέσει η δημόσια τεκμηριωμένη παραπάνω παρατήρηση εις το κοινωνικοπολιτικό μου προτσές; Επιφυλάσσομαι να συνεχίσω εις τακτόν χρονικό διάστημα.
Το πλήρωμα του χρόνου (όλοι λαθρεπιβάται) με ξανάφερε μπροστά σ' αυτό το φύλλο. καλά να περνάτε εκεί πάνω. Και αν εκεί "η νύχτα είναι ολόφωτη κι η μέρα σκοτώνει" κατέβα μια βόλτα προς τα δω.
Τίποτα άλλο
Τίποτα διαφορετικό
Τίποτα το ίδιο

Εμμανουήλ
Ρόδος 14.1.1993

Ο Εμμανουήλ μού ήταν άγνωστος και παρέμεινε άγνωστος. Ο καλός της φίλης μου της Δωροθέας με την οποία χώρισαν χωρίς να προλάβουμε να γνωριστούμε. Ένα μετέωρο άπλωμα του χεριού που έμεινε μετέωρο "με το πλήρωμα του χρόνου". Ας του είχα στείλει τουλάχιστον το λάδι και τις ελιές. Το πρώτο και τελευταίο γράμμα του ένα όμορφο λουλούδι, ένα δώρο του παρελθόντος, από έναν άγνωστο και απερπάτητο κήπο. Που έχει τόσα λουλούδια αυτάρκη αλλά και αδημονούντα ταυτοχρόνως. Είναι οι πιο φωτεινές φωτοβολίδες αυτές οι επερχόμενες γλυκά καταραμένες συναντήσεις, οι περίπατοι, οι κήποι, τα λουλούδια, οι άνθρωποι. Το χαμόγελο που ακούμπησε στα χείλη μου απαλά αυτό το γράμμα είναι η μικρή μου γιορτή, είναι ένα γλυκό χάδι από το παρελθόν μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας που χαρακτηρίζει συνήθως αλλά και ιδιαίτερα αυτού του είδους τις μέρες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: