Μιχάλης: Το μικρό μανιφέστο ενός "ομοφυλόφιλου"

Ξεκινώντας να γράψω για το «θέμα» αυτό, είμαι αναγκασμένος να επιλέξω τη σιωπή. Τη δυνατή εκείνη σιωπή, που θα έπρεπε να το περικυκλώνει, για να εξανεμίσει όλη αυτή τη λαίλαπα της (παρα)φιλολογίας και του επιτηδευμένου στυλ όπου χρόνια καλλιεργήθηκε και που δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το τυράκι που έφαγαν όλοι σχεδόν οι ομοφυλόφιλοι για να βγουν να απολογηθούν, γιατί είναι «τέτοιοι».

Κι όμως, μια τέτοια απολογία θέλω να επιχειρήσω κι εγώ, πρώτη και τελευταία, θέλοντας να «πω» ό,τι μέχρι σήμερα θα ήθελα να ακούσω… Ανήκω κι εγώ, φίλε αναγνώστη σ’ αυτή την «ομάδα», που όμως μισώ την ίδια –κι αυτόθελη- γκετοποίηση της. Αρνούμαι να πάω στα gay bar και να καμακώνομαι, επειδή «οι ομοφυλόφιλοι είναι κυνηγετικά πλάσματα». Μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θέλω να κουβαλάω όλη αυτή την ιστορία του… κινήματος, της στάσης που λέγεται gay αγώνας.

Πεδίον του Άρεως, Ζάππειο, Alexander, Αλέκος…γνωστοί τόποι στον gay χώρο, όπου επιχειρείται το ξέρασμα όλης αυτής της ανακύκλωσης της σάρκας, στην ιερότητα της οποίας επιχειρείται η σπίλωσή της με το τετριμμένο, το εφήμερο, το δισυπόστατο, και όπου αναπαράγεται ακόμα και μέσα από την μουσική η σύνδεσή της μες το γυναικείο φύλο. Είμαστε λοιπόν όλοι μας αδελφές του ελέους;

Μια μονάχα δικαιολογία μπορώ να ανιχνεύσω και να προτάξω σ’ όλο αυτό το κομφούζιο: κανείς… “strait”, δηλ. ετεροφυλόφιλος δεν μπορεί να νιώσει, όσο και να συμπαθεί τους gay, όλη αυτή τη δύναμη των gay να ζουν την ζωή τους, όποια κι αν είναι αυτή. Όμως, αυτός είναι ένα άλλο θέμα, όπου σηκώνει άλλου είδους προεκτάσεις

Happenings, εκδηλώσεις, συναντήσεις, μαζώξεις των gay… Μόλις πρόσφατα το περιοδικό «Κράξιμο» οργάνωσε μια τέτοια μάζωξη σε αθηναϊκό λόφο. Μηδέν είς το πηλίκον. Υπαίθριο μπαρ, όπου ο καθένας λειτουργούσε ως διακοσμητικό στοιχείο ενός περιττώματος. Γιατί κύριοι διοργανωτές με καλείτε να παρεβρεθώ με άλλους ομοίους μου –τι λέξη κι αυτή- σ’ ένα χώρο. Για να κάνω τι, για να πω ή να ακούσω τι; Ποια η διέξοδος και η έκφραση μου ως άτομο; Αφήστε μας να συνειδητοποιούμε ο καθένας με τον προσωπικό του τρόπο τι είναι. Εσείς, το μόνο που προσπαθείτε να πετύχετε είναι να επιδείξετε -για μην πω επιβάλλετε- έναν ορισμένο τρόπο συμπεριφοράς, ή ακόμα και να πείτε –και μη σας φανεί παράξενο- το γιατί. Αυτό το γιατί που επιθυμώ να καταρρίψω με τη σιωπή μου.

Αρνούμαι το χαρακτηρισμό ομοφυλόφιλος. Είμαι ένας άνθρωπος που ερωτεύεται ένα ανδρικό σώμα, που κουβαλάει μια ψυχή, που λαχταρώ να γνωρίσω, να απομυθοποιήσω και να χτίσω με τη βοήθεια του το χαμόγελο που θα μας ενώσει.

Δεν είμαι ούτε ομοφυλόφιλος, ούτε ετεροφυλόφιλος, ούτε gay, ούτε αδελφή, ούτε πούστης, ούτε παθητικός, ούτε ενεργητικός.

Απλά: Θέλω να αφήσω, επιτέλους το σώμα μου και την ψυχή μου, να κατευθυνθεί σ’ αυτό που ποθεί. Είτε αυτό λέγεται αιώνιο ερωτικό παιχνίδι, είτε εσώτερος εαυτός.

Εσύ που διαβάζεις τούτες τις λίγες γραμμές και κάτι συν-κινήθηκε μέσα σου να ξέρεις τούτο: θα με βρεις να περπατάω πολλές φορές με υγρά μάτια σε άδειους-γεμάτους δρόμους. Αν κάπου με συναντήσεις και θελήσεις να με γνωρίσεις, άσε τα πολλά από-λογητικά και ελευθέρωσε το σώμα σου στο δικό μου…

Διατηρείστε μου το δικαίωμα, τώρα, να σωπάσω…

Μ., ένας άνθρωπος
Νοέμβρης 1991

*Επίτιμη αναδημοσίευση από το περιοδικό των αναρχικών Ν. Λιοσίων "Χουνέρι"