Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Για κάποιες νύχτες που...


Σου στέλνω τον πίνακα που έχει φύγει εδώ και καιρό από τα χέρια μου αλλά επιστρέφει κι επιστρέφει συχνά για να ισορροπεί τις νύχτες σαν παραθυρόφυλο που το πηγαίνει πέρα δώθε ο αέρας αλλά δεν χτυπάει στον τοίχο για να μην με ξυπνήσει. Ένα διακριτικό θρόισμα. Έχω αρχίσει να αποσυντίθεμαι και τα κομμάτια μου γλιστράνε στην Πατησίων, περνάνε μπροστά από την κατάληψη αλλά δεν γυρίζουν να κοιτάξουν, την Αλεξάνδρας, την Πέτρου Ράλλη...και πάλι δεν γυρίζουν να κοιτάξουν. Μετά πάλι, κάθε απόγευμα τα κομμάτια μου γυρίζουν από τα μεθυσμένα τους μικρά ταξίδια, παίρνουν τη θέση τους σε συνελεύσεις, περνάνε ξυστά από τις παθολογίες, κάνουν πως δεν ακούνε τις μικρές κακεντρέχειες, πεταρίζουν από χαρά στις πιο γλυκές χειρονομίες, ξεβράζουν τα νοήματα από τα μεθυσμένα τους ταξίδια, ομονοούν και χαμογελάνε. Αυτός είμαστε λένε και δείχνουν τη μεσήλικη συμπύκνωσή μου. Ετοιμάζονται να ξαπλώσουν και με φωνάζουν να τα αγκαλιάσω σαν ένα φθαρμένο σεντόνι που δεν προφταίνει να ξηλώνει τα φτέλια του για να καμωθεί το καινούργιο. Κι εγώ πάω σιγά σιγά.
Σε συμμερίζομαι περισσότερο απ' ό,τι φαντάζεσαι. Ακούω τα δικά σου γλιστρίματα, χρησιμοποιώ τους κοινότυπους κώδικες για να τους μιλήσω, ασκώ τις μικρές μου σιωπές μετά από φλύαρα ξεφυσήματα αλλά δεν νομίζω ότι μπορώ να συνεισφέρω ουσιαστικά στα προσωπικά μας δράματα. Απλά είμαστε, μόνοι, μαζί, αστρόσκονη που διασκεδάζει στα κύτταρά μας, βασανίζεται από τις φοβίες μας, τσαντίζεται από την αλόγιστη έκθεση αλλά δεν είμαι και σίγουρος ότι βιάζεται να ακολουθήσει το δρόμο της χωρίς εμάς. Θραύσματα χαρωπού σύμπαντος με χάχανα, μοναξιές και ακαταλαβίστικους φθόγγους με το δάχτυλο στο γενικό διακόπτη να σαρκάζει την επιφάνεια των χειρονομιών μέχρι να κάνει την οριστική και τελεσίδικη κίνηση. Ωραία!

Τα σέβη μου

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Μην πιστεύεις στον κατακερματισμό.
Είναι μια ψευδαίσθηση.
Μην ελπίζεις στο όλον.
Μας ξεπερνάει και μας εμπεριέχει.
Όσο για τις κακαιντρέχιες των συνελεύσεων...μάλλον θα σε φιλήσω την επόμενη φορά_

κορίτσι πράμα είπε...

Δεν πειράζει που πέφτει σκιά μεταξύ επιθυμίας και βούλησης.Ας πούμε ότι η τρωτότητά μας είναι ένα άνοιγμα στον Άλλον.

Ανώνυμος είπε...

Κουράστηκα να παλεύω με σκιές...
Ακόμα και οι σελήνη θέλει την αυτονομία της...
Πώς;
Πες μου πώς να τη βρει;

αιώνια δευτερόλεπτα είπε...

Το τι πιστεύουμε είναι αδιάφορο στα κομμάτια μας που, προφανώς, δεν διαπραγματεύονται την ανυπαρξία τους. Πάντως, απ' όσο μας γνωρίζω, ακόμη λένε καλημέρα και καληνύχτα μεταξύ τους και πότε πότε ανταλάσσουν και μυστικά. Αυτό είναι παρήγορο για την Ολότητά μας. Η καταγωγή της τρωτότητάς είναι ότι επιθυμούμε αλλά δεν θέλουμε να δρομολογήσουμε και να πραγματώσουμε την επιθυμία; Περίεργη σκέψη... Και γίνεται ακόμη πιο περίεργη αφού συνήθως μια τέτοια τρωτότητα μάλλον μας απομακρύνει από τον Άλλον. Εκτός αν του πετάμε το μπαλάκι της έκθεσης προκαλώντας την δική του τρωτότητα. Όσο για τις σκιές... Δικές μας είναι. Γιατί παλεύουμε και δεν ακούμε τί έχουνε να πουν; Ένας αρχαίος λαός προέτρεπε, όταν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, να μην σφιγγόμαστε και να αφήνουμε τον πόνο να περάσει από μέσα μας. Γινόμαστε έτσι διάφανοι, χωρίς την οδύνη των τριβών. Περισώνουμε κάτι. Προτιμότερο. Η αγωνία της αυτονομίας έστειλε τον Καστοριάδη στην αγκαλιά του αγνωστικισμού. Ε, τώρα, δεν θα τρελάνουμε και την σελήνη! Παλεύουμε διαρκώς ενάντια στην ετερονομία γιατί μας κόβει τα πόδια όταν πάμε να σταθούμε όρθιοι αλλά δεν είναι και σίγουρο ότι κινούμαστε σε μια σαφή, διακριτή και απόλυτη αυτονομία. Κινούμαστε διαρκώς.
Α, και πού είσαι! Σ' αυτόν τον όμορφα καταραμένο "περίπατο" να μην χαλαρώνουμε τη χειραψία μας.

Ανώνυμος είπε...

Σας αγαπω!(διαβαζοντας σας,το ξανανοιωσα)

κορίτσι πράμα είπε...

Τι τρυφερότητα.. με τα όσα και τα τόσα.
Πάντως η έλλειψη είναι που μας κάνει να θέλουμε τον Άλλον, να αναζητούμε διαρκώς νέες ταυτίσεις και απολαύσεις, αρκεί να μην το παρατραβάμε -συμφωνώ - και δεν καταφέρνουμε να απολαύσουμε καμία ταυτότητα ούτε ως εφήμερη ψευδαίσθηση, μύθο ή αυταπάτη. Κάτι τέτοιο θα είναι άδικο για τους πλησίους.
Έτσι κι αλλιώς το ζητούμενο είναι μάλλον να διασχίσουμε την φαντασίωση παρά να κατακτήσουμε το όλον.

Πάντως, ο πληγωμένος θεραπευτής μπορεί να θεραπεύσει καλύτερα. Και όταν λες πονώ ανοίγεις ένα πεδίο συνάντησης γιατί η οδύνη είναι πάντα και κοινωνική.
*

εμ αυτό τί σου λέει; είπε...

Μέσα από τα σώματα που σμίξαμε πόσα άλλα σώματα έχουμε αγγίξει, δίχως να το ξέρουμε, δίχως να το ξέρουνε; Αγνοούμε τους ανθρώπους που κάτι μας μετέδωσαν, τους ανθρώπους που κάτι δικό μας αφήσαμε απάνω τους.Τ. Πατρίκιος 1993

nex είπε...

για μερικά δευτερόλεπτα που μοιάζουν αιώνια
καθώς το παραθυρόφυλλο εξακολουθεί,
- είρων μετρονόμος κάποιες δύσκολες νύχτες

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ

Μοσχοβολούσε το φεγγάρι
σκύλοι μ' άσπρα λουλούδια στο κεφάλι
περνούσανε στο δρόμο εκστατικοί
κι ο δρόμος κάτω έφεγγε από κρύσταλλο
και μέσα φαίνονταν τα σφυριά και τα μαχαίρια

Μέσα στα χέρια μου έσπασα το κρύσταλλο

Και τότε είδα κόκκινο το σύννεφο
να μεγαλώνει ν' ανάβει την καρδιά μου
και τ' άλλο γκρίζο σαν καπνός
ν' αδειάζει από μέσα μου
να φεύγει

(Μίλτος Σαχτούρης 1958,
«Τα φάσματα ή η χαρά
στον άλλο δρόμο»


...εξακολουθώντας κι εμείς, κατακερματισμένοι, ματωμένοι,χαμογελώντας, ασθμαίνοντας, τελικά ίσως συναντηθούμε