Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2007

Περιμένοντας τον χρόνο ν' αρχίσει...



Τον περισσότερο καιρό, όμως, η … είχε ενταχθεί στις τάξεις των Δυστυχισμένων Αναμενόντων και των Φονιάδων του Χρόνου. Ω Θεέ μου, υπάρχουν τόσοι πολλοί από δαύτους στη χώρα μας! Φοιτητές που δεν μπορούν να νιώσουν ευτυχισμένοι αν δεν πάρουν πρώτα το πτυχίο τους, φαντάροι που δεν μπορούν να νιώσουν ευτυχισμένοι αν δεν απολυθούν, ανύπαντροι που δεν μπορούν να νιώσουν ευτυχισμένοι αν πρώτα δεν παντρευτούν, εργάτες που δεν μπορούν να νιώσουν ευτυχισμένοι αν δεν πάρουν πρώτα σύνταξη, έφηβοι που δεν μπορούν να νιώσουν ευτυχισμένοι πριν μεγαλώσουν, άρρωστοι που δεν μπορούν να νιώσουν ευτυχισμένοι πριν γίνουν καλά, αποτυχημένοι που δεν μπορούν να νιώσουν ευτυχισμένοι αν πρώτα δεν πετύχουν, ανήσυχοι τύποι που δεν μπορούν να νιώσουν ευτυχισμένοι αν δε σηκωθούν να φύγουν απ’ την πόλη που βρίσκονται. Αλλά και το αντίστροφο- άνθρωποι, άνθρωποι που περιμένουν, περιμένουν τον κόσμο ν’ αρχίσει.

Τομ Ρόμπινς, Ακόμα κι οι καουμπόισσες μελαγχολούν

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

εξαιρετικά εύστοχο κι ανησυχητικά προσωπικό απόσπασμα...μια φρικτή λίστα αναμονής που ψυγειοκολλείται σε
όλους τους προσαρμοσμένους νευρώνες...συγκινητική η επιλογή σου..υπέροχη σύμπτωση το ότι διαβάζω αυτό το μυθιστόρημα και μόλις εχθές, αργά τη νύχτα, ανακάθισα στο μαξιλάρι μου να το υπογραμμίσω...
αγαπώ τα αποσιωποιητικά εμφανώς...μαρτυρική η πενία των λέξεών μου για τα οδυνηρά που ακολουθούν αυτές τις σκέψεις..εξάλλου:
"οι κραυγές που ζητούν βοήθεια τις περισσότερες φορές δεν ακούγονται" από το ίδιο μυθιστόρημα.