Ένα αφόρητο "ΛΑΘΟΣ" χαράζεται παντού, τριγυρνάει σα το σκύλο τη νύχτα, στέκεται να αφουγκραστεί τη νίκη του, δείχνει τα δόντια του καθώς γελάει και μένει μετέωρο.
ΛΑΘΟΣ...που θες να το κρύψεις με το κεφάλι στην άμμο, αψηφώντας αυτή την αντίρροπη δύναμη που θέλει να το αφήσει κάτω από τον ήλιο για "ν' απορροφηθεί απ' τη ζωή" όπως τόσα άλλα - να γίνει σημαδάκι που πρέπει να είναι εκεί.
Μια αντίστροφη θύελλα γι' αντίσταση σε νομοτέλειες: Η διάθεση να κοροϊδέψεις ένα "μικρό θάνατο", ακόμα κι αν η λογική απαξιώνει κάθε μορφής μεταφυσική; Το πείσμα να γυρίσεις τον κόσμο ανάποδα να δεις αν πέφτουν ακόμα αστέρια -που' λεγε κι ο Βαλαωρίτης; Η νίκη του γέλιου επί του δόγματος; Ίσως η άρνηση του λάθους ως τέτοιου; Και τι μαθαίνουμε απ' αυτό -πέρα από τις διαστάσεις του πόνου που συνεχώς διευρύνονται και αχόρταγα σκάβουν τις ρίζες των μέχρι τώρα βεβαιοτήτων;
Τα λάθη σε κάνουν βουβό, χώνοντάς σε στην αυτοκριτική ή στην άπνοια και τη γλυκιά νωχελικότητα της αυτοσυγχώρεσης. Τα λάθη σε κάνουν φλύαρο σε λέξεις, μετατοπίζοντας κάποιες φορές τον πυρήνα έξω από σένα, ξερνώντας τη θλίψη στους πέντε ανέμους. τα λάθη απανωτά, βίαια κι επίμονα στον χρόνο, εκνευρίζουν, πολώνουν, τρομάζουν, σαν γαϊτανάκι πλησιάζουν κι απομακρύνονται, ζαλίζουν, θολώνουν, απογειώνονται...
Έχουν όμως και τα όριά τους - που είναι εκεί για να τα υπερβείς ρίχνοντας φως πάνω από τα αθώα μπουσουλήματά τους μέχρι την ασχήμια της ενηλικίωσης τους. Σαν άνθρωπος που μπαίνει ανάμεσα;
Θα μπορούσες να το πεις, αν αυτή η παρομοίωση δεν ακύρωνε τις αναγκαίες διακρίσεις ανάμεσα σε ενεργητική και παθητική φωνή και δεν έχανε το μέτρο των δυο πόλων της συνθήκης που δείχνουν να' ναι σε ετοιμότητα είτε για να μειώσουν ή και να εξουδετερώσουν μέσα τους τις όποιες ευθύνες είτε για να αφεθούν να πνιγούν στις ενοχές.
Τα λάθη λοιπόν, δεν είναι ανθρωπόμορφες Ερινύες ούτε μικροί θεοί, όσο κι αν η επέλαση τους προκαλεί -φαινομενικά και μη- ακατάλυτα αποτελέσματα. Δεν είναι η κορυφή κάποιου μικρόκοσμου, το σκοτεινό και κοχλάζον κέντρο της γης - που η μη κατάκτηση της σου αφήνει το άλλοθι για "επαναλαμβανόμενες προσπάθειες".
Τα λάθη φέρουν την επίγνωση ότι τα κουβαλάς μέσα σου και χοροπηδάνε κάπου εκεί στα πλευρά σου κάθε που κάνει κρύο ότι παραμονεύουν για να σε κάνουν να μουδιάσεις με το που βγαίνεις βόλτα στη ζωή, να σου κόψουν ένα κομμάτι απ' τα φτερά σου θυμίζοντας σου εκκρεμότητες που δεν γίνεται πια να αντιμετωπιστούν και θλίψεις που αποτείουν φόρο τιμή σε ασίγαστες μνήμες. Τότε, μάλλον, είναι που η σεμνότητα απέναντι τους γίνεται η αποδοχή μιας ήττας, της διαδικασίας να "μικραίνουμε" ο ένας μέσα στον άλλο... Τότε είναι που έρχεται η σειρά της επίκλησης μιας οχύρωσης που ίσως και να πηγαινοερχόταν πάνω κάτω σαν τα ρολά των καταστημάτων, Σαββάτο μεσημέρι - Δευτέρα πρωί.
Η επαναφορά στην αυτάρκεια, στη "μικρή μας ελευθερία", στον περιφραγμένο χώρο του ελέγχου των επιθυμιών. Και τα σύνορα των κόσμων -πάντα όμως τόσο παράλογα και αλαζονικά που σε προκαλούν να τα γκρεμίσεις από οργή που σε κάνανε να ισοπεδωθείς πάνω στην πέτρινη επιφάνεια τους όταν τα ξανασυνάντησες. Πότε αποκαμωμένη σαν σάκος του μποξ που συναντήθηκε με φαντάσματα, πότε δυνατή σαν πυγμάχος.
Θα' θελα να γίνω σύννεφο που θα σκορπιστεί...
Από τη Νατ., 2/10/1999
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου