Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

πρώτη ψηφίδα

Φωτογραφία από την εποχή της κατοχής στην Αθήνα. Ένα παιδί που σημαδεύει ένα γερμανικό τανκ. Τώρα το πλάσμα αυτό ή θα ταξιδεύει με την αστρόσκονή του στο σύμπαν ή θα πολεμάει με τη βαριά φθορά του χρόνου. Το βλέμμα του όμως σταθερό, αποφασισμένο, σίγουρο μέσα στο μίσος για την τυραννία, γίνεται ένα σημείο αναφοράς για την αυθόρμητη αντίσταση, την ανυπακοή, τον αέναο αγώνα για την ελευθερία.
Είναι μια ακόμη ψηφίδα στα αιώνια δευτερόλεπτα

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου έλεγε “θυμάσαι;” Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα. Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα – πως να το πω: απροετοίμαστη. Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα – κει που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα “μπα θα συνηθίσω”. Κι όλα γύρω μου έτρεχαν. Πράγματα και άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν – ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά φαίνεται, το παράκανα. Επειδή - δεν ξέρω – κάτι παράξενο έγινε στο τέλος. Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει