Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Απολύομαι...!!!

Τούτες τις μέρες που η υπόθεση του ασφαλιστικού είναι στο προσκήνιο επιλέγω να παραθέσω ένα απόσπασμα από την υπόθεση του εργασιακού. Δεν μπορεί να έχει μόνο σημασία το πως θα περάσουμε τα γεράματά μας αλλά, σαφώς πιο σημαντικό, το πώς θα ζήσουμε μέσα στους εργασιακούς χώρους. Πρόκειται για μια επιστολή που απευθύνεται από την συντρόφισσα Γιάννα προς αλληλέγγυους και φίλους και αφορά την υπόθεση της απόλυσής της. Γεγονότα που εξελίχθηκαν πριν σχεδόν δύο χρόνια και παρατίθενται εδώ όχι για να αναβιώσουν περασμένες καταστάσεις αλλά για να επιβεβαιώσουν μια ακόμη φορά την παραδοσιακή εργασιακή συνθήκη. Εκτός των άλλων, εν γνώσει της προβληματικότητας για ενδεχόμενη αυθαιρεσία όσον αφορά την "ανοιχτή" δημοσίευση της επιστολής, πρόκειται και για αγωγή εργασιακής στάσης και συντροφικού ήθους που δεν πρέπει να μένει μεταξύ ημετέρων. Εξάλλου δεν θεωρώ ότι οι άνθρωποι που επισκέπτονται εδώ το ιστολόγιο είναι άσχετοι...


Όταν πληροφορήθηκα από την Ταμία της εταιρίας ότι θα αναλάβω ξανά τις ταμειακές εργασίες (καταθέσεις και αναλήψεις από τράπεζες, μεταφορές σε καθημερινή βάση μεγάλων χρηματικών ποσών, πληρωμές λογαριασμών, εφορία, ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, κλπ) πήρα την απόφαση να αρνηθώ τις εργασίες αυτές λόγω των συνθηκών κάτω από τις οποίες μου επιβαλλόταν η εκτέλεσή τους.
Συγκεκριμένα θα έπρεπε να αντιμετωπίσω μια εξαιρετικά αγχωμένη Ταμία που κάνει τις πληρωμές, όταν τις κάνει, στο "παρά ένα" και όταν έχει το περιθώριο στο "και ένα". Με άλλα λόγια αρνήθηκα να είμαι η τελική αποδέκτης της ανοργανωσιάς και της προχειρότητας και κατά συνέπεια του άγχους και της έντασης που αυτά συνεπάγονται. Για να το πω στη γλώσσα των εργαζομένων που κάνουν εξωτερικές δουλειές, δεν θέλησα να υποβάλλω τον εαυτό μου στον παραλογισμό εκείνον που λέει "πρέπει να γίνει ένα δρομολόγιο στη Γλυφάδα αλλά με υποχρεώνουν να περάσω πρώτα από το Μαρούσι..."
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω ότι για τέσσερα χρόνια η Ταμίας με απασχολούσε για δουλειές της, ποτέ όμως δεν ήμουν η προτίμησή της γιατί από ένα σημείο και μετά αρνιόμουν να πηγαίνω δυο ή τρεις φορές την ημέρα στην ίδια τράπεζα.
Δεν αρνήθηκα να συζητήσω την τροποποίηση αυτών των όρων ώστε να βρεθούν τρόποι να γίνεται η δουλειά πιο ανθρώπινα και συγχρόνως πιο αποτελεσματικά. Ωστόσο, αυτή μου η πρόθεση δεν βρήκε καμία ανταπόκριση. Επιπλέον, δεν κατάλαβα γιατί δεν υπήρξε καμία πρόθεση να αντικατασταθεί ο συνάδελφος που έκανε τα τελευταία δυο χρόνια τη συγκεκριμένη δουλειά, εφόσον είχε δηλώσει έγκαιρα ότι παραιτείται από την εταιρία. Πρόκειται για μια περίεργη περικοπή προσωπικού αντιστρόφως ανάλογη των απαιτήσεων της δουλειάς.
Όλες οι δουλειές έχουν όρια στον τρόπο που εκτελούνται και τα αφεντικά δεν μπορούν να υποτιμούν ούτε να ταλαιπωρούν τον εργαζόμενο κάνοντας ό,τι γουστάρουν.
Η άρνησή μου λοιπόν για την οποία εκ των προτέρων κάποιοι είχαν ενημερώσει το αφεντικό που με περίμενε με λαχτάρα, έφερε αμέσως την απόλυσή μου. Μεταξύ άλλων μου είπε ότι δεν έχω από την αρχή τοποθετήσει τον εαυτό μου σωστά μέσα στην εταιρεία, εννοώντας ότι από την αρχή είχα αρνηθεί να τον μεταφέρω σα μοτο-ταξί με το μηχανάκι μου και είχα διεκδικήσει επιτυχημένα μαζί με συναδέλφους το επίδομα επικινδυνότητας, κάτι που στη συνέχεια έφερε την επιλεκτική μου απόλυση. Την απόλυση εκείνη αναγκάστηκε τότε να την ματαιώσει λόγω του ότι οι συνάδελφοι στάθηκαν αλληλέγγυοι και απαίτησαν να επιστρέψω.
Πιστεύω λοιπόν ότι το να απαλλαγεί από την παρουσία μου ήταν γι' αυτόν κάτι περισσότερο από επιθυμητό. Όντας μάλιστα..."γενναιόδωρος" -όπως όλοι όσοι εργαζόμαστε στον Κέδρο γνωρίζουμε- με απείλησε λέγοντας μου ότι αν αρνηθώ την απόλυσή μου, την οποία χαρακτήρισε ως "αγγελική", αφού για...καλή μου τύχη θα συμπεριελάμβανε και αποζημίωση, θα με απομάκρυνε από την εταιρεία με εξώδικο και θα τα βρίσκαμε στα δικαστήρια.
Τέτοια μεγαλοκαρδία ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα!
Από τις πρώτες στιγμές αυτών των γεγονότων συνάδελφοι και συναδέλφισσες απ' τον Κέδρο, ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου, "Ο βιβλιοφρικάριος" και το Σωματείο Εξωτερικών Υπαλλήλων στάθηκαν αλληλέγγυοι δίπλα μου, με πολλές προτάσεις και μεγάλη διάθεση για δυναμικές αντιδράσεις, αφού δεν υπάρχει μόνο η λαίλαπα των αφεντικών, υπάρχει και και το αντίπαλο δέος.
Για λόγους καθαρά προσωπικούς τα αφεντικά του Κέδρου τη "γλύτωσαν" από μένα> Δέχομαι την αποζημίωση, αφού μετά από κάποιους μήνες σκόπευα έτσι κι αλλιώς να παραιτηθώ.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω του ανθρώπους με τους οποίους όλα αυτά τα χρόνια μοιράστηκα ειλικρινείς καλημέρες, βλέμματα κατανόησης, συνεργασία, αλληλεγγύη, μικρές αρνήσεις και μυστικά, αγκαλιές, απόψεις και αγωνίες. Αυτά είναι που έχουν αληθινή αξία στις μικρές πάλες της ταξικής μας ζωής.
Όσο για τα αφεντικά και τα τσιράκια τους , εύχομαι καλή θητεία στον ...πάτο, μαζί με όλους κείνους που μπροστά στο χαμηλό συμφέρον της στιγμής ξεπουλάνε και την εργασιακή και την ανθρώπινη συνείδησή τους.

Όλα είναι δρόμος κι όλα συνεχίζονται
Γιάννα Κ.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Στις 14/3 απολύθηκε συνάδελφος στο βιβλιοπωλείο "πρωτοπορία" λόγω της συμμετοχής του στην απεργία που είχε κηρύξει η Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλων. Συντονισμένα οι κούριερ με τους βιβλιοϋπαλλήλους προχώρησαν σε αποκλεισμό του καταστήματος την ημέρα της γενικής απεργίας (19/3) καθώς και σήμερα. Οι συμμετέχοντες στον σημερινό αποκλεισμό ήταν γύρω στα 80 άτομα. Η απόλυση ανακλήθηκε.

Ανώνυμος είπε...

Θα ήθελα να ευχαριστήσω του ανθρώπους με τους οποίους όλα αυτά τα χρόνια μοιράστηκα ειλικρινείς καλημέρες, βλέμματα κατανόησης, συνεργασία, αλληλεγγύη, μικρές αρνήσεις και μυστικά, αγκαλιές, απόψεις και αγωνίες. Αυτά είναι που έχουν αληθινή αξία στις μικρές πάλες της ταξικής μας ζωής.

Οι φράσεις της Γιάννας κρατάνε γερά...