Φίλτατοι σύντροφοι, πού είχαμε μείνει λοιπόν;
Μάλλον χρειάζεται να ορίσει ο καθένας για τον εαυτό του το έδαφος της αυτονομίας του. Πώς να επικαλεστεί κάποιος την αυτονομία του όταν δεν της έχει δώσει καν το όνομα του; Θα μπει άραγε στον κόπο να περιδιαβεί το ίδιο του το νοητικό έδαφος, να επεξεργαστεί την άδεια ή γεμάτη αγκαλιά του, να ανοίξει διάπλατα και να ανιχνεύσει τον χάρτη των επιθυμιών του;
Κι ύστερα όταν απλώνει τα χέρια και τις φράσεις του, δεν θα πρέπει να μάθει έως πού φτάνουν; Και δεν θα πρέπει να δοκιμάσει να προεκτείνει και να μοιραστεί τα μονοπάτια του, να χαλαρώσει την αγκαλιά του προσφέροντας ελευθερία σφίγγοντας τις γροθιές προς την τυραννία, να δαμάσει τις αλλότριες επιθυμίες προσφέροντας τα άνθη της αυθεντικότητας του; Κάπου ανάμεσα σ’ αυτές τις φράσεις εντοπίζεται η πατρίδα των πρωτοβουλιών και των εμπνεύσεων του.
Οι επιλογές, οι πράξεις είναι αυτές που ονοματίζουν διαρκώς τα πρόσωπα. Όλοι μας έτσι κι αλλιώς είμαστε εδώ ανάμεσα σε όλους μας για να πράξουμε. Και επιτέλους να πράξουμε. Αλλά πώς θα γίνει να μην μοιάζουμε σαν τρελοί που κοιτάμε δεξιά αριστερά μήπως και πρέπει να πράξουμε από δω ή από κει κάθε που θα συμβαίνει και κάτι. Ρισκάροντας την τύφλα και τον εντυπωσιασμό από τα κυρίαρχα κοινωνικά πυροτεχνήματα. Οι κατευθύνσεις, οι κώδικες και η διαδικασία συλλογικοποίησης των πρωτοβουλιών είναι το πεδίο που προεκτείνεται το σώμα και το μυαλό μας προς τους άλλους. Ορίζοντας το πεδίο της κοινωνικής έκθεσης δημιουργούμε ανατρεπτικά συμβάντα.
Εκεί που τα βλέμματα μας θα έχουν τη θολούρα του κοχλασμού της ζωής και μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου