Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

"Υβριστική Ωδή" από τη ντουλάπα του Ν.Γ.

Εμείς δεν πολεμήσαμε
Μα κάρφωσαν τον πόλεμο
Στις πιο απίθανες σπηλιές του οργανισμου μας
Ένα τανκ ερπει στα γενετησια συμπραττομενα
Τα αιδοια εγιναν κρατηρες που ανοιξαν οι ναρκες
Η ουρηθρα εγινε ο τηλεθεατης ενός υποβρυχιου αεροπλανου

Εμεις δεν πολεμησαμε
Μα εχυσαν την ερημο στα μακαρονια μας
Οι διοικητες των σουπερ μαρκετ φορεσαν πολιτικα
Ο αρακας τρωγεται η εκτοξευεται
Οι δρομοι της πρωτευουσας ανακατασκευαστηκαν στο διαστημα
Για να μπορουν να μας πυροβολουν από ψηλα

Εμεις δεν πολεμησαμε
Όμως από τα ταβανια μας σταζει αιμα
Ένας μεταφυσικος ξυλοδαρμος περιβαλλει την αυρα μας
Λερωσαν το χιονι και εριξαν στη καταψυξη εκρηκτικα ψαρια
Η γρια που πουλαει φυστικια στο δρομο
Ειναι γυναικα του μεσιτη που θελει να πουλησει τον πλανητη

Εμεις δεν πολεμησαμε
Γιατι εχουμε ειρηνη
Που είναι ντυμενη σκονη στα σκοταδια της κουζινας
Και αλλοτε κρυβεται και ψηνεται στη σχαρα
Μεταμφιεσμενη σαν αδελφοσυνη
Και αλλοτε μπλε σκαραβαιος αναμεσα στα μαχαιροπηρουνα

Εμεις δεν πολεμησαμε
Κάθε μπαλκονι εχει ένα πεζοναυτη που φυλαει τα συνορα
και ειρηνικα τμηματα πανοπλου στρατου
Ποτιζουν τις γλαστρες στις πολυκατοικιες
Οπου φυτρωνουν λουλουδια θεσπεσια λουλουδια
Απλωνουν τις φαρμακερες ριζες τους και κατατρωγουν το τσιμεντο

Εμεις δεν πολεμησαμε
Και ο αναρθρος λογος του εναεριου σκυλοψαρου
Που σου ξεκολλαει το δερμα αγαρμπο χαδι
Βγαζοντας τα εντερα ξεκοιλιαζοντας σε
Λουριδες λουριδες σαν ενδοξη σημαια των πεδιων
Με μια γαλανολευκη νεκροκεφαλη πειρατικου πλοιου της δικαιοσυνης

Εμεις δεν πολεμησαμε
Το αλφαβητο εγινε ενας υπουλος μηχανισμος ισοτητας
Που προστατευει από το κρυο τη βροχη το κεραυνο και τις πλημμυρες
Εκθέτοντας σε στη χαοτικη συνυπαρξη με τον αφαντο Αλλον
Ενώ τα χελιδονια προσπαθουν να κλαδεψουν τις στεγες των νοσοκομειων
Και να φανε τις πλακες των ταφων γιατι δεν υπαρχουν ουτε αρρωστοι ουτε νεκροι

Εμεις δεν πολεμησαμε
Γιατι μονο στον ερωτα μπορουμε να βαλουμε σταυρο στα ψηφοδελτια
Μασκαρεμενος σε κατι το εναστρο σαν πορνογαλαξιας
Γιατι παντα είναι Αποκριες παντα είναι ειρηνη
Και ο γυφτοος χτυπα τρελα δαιμονισμενα χαρουμενα ασταματητα
Μεχρι να σκασει η αρκουδα να σωριαστει ξεχειλη από ελευθερια

Το ντεφι του

2 σχόλια:

χ.ζ. είπε...

Ωραίοι στίχοι...
Και μετά σου λένε ότι η γενιά μας δεν ξέρει από δυσκολίες, κι ότι είναι άνετη και καλοζωισμένη...
Κρυφός ο κίνδυνος κι ο εχθρός, ύπουλος...όχι φανερός...

Ανώνυμος είπε...

πάντα θα είναι απόκριες και πάντα θα είναι ειρήνη καθώς πάντα υπάρχουν ντέφια να χτυπούνε ρυθμικά την σιωπή κάθε σιωπή απόκρισης στην άνευρη επιθυμία που ντύνεται για να υπάρξει, να είναι ορατή - καλοζωισμένο αρπακτικό με την αυτοπεποίθηση της νιότης στιγμή που εχθρεύεται τη στιγμή της γέννεσης την αποδοχή της παλιρροιας. "είδαν τα μάτια μας γιορτές" και τις αφήσαμε σε καποια δελτίο τηλεόρασης γιατί μας κάηκε το φαί, γιατί κλαίει το παιδί το παιδί το μέσα κι αντί να εκραγεί μοιρολατρεί το καθημερινό μακιγιάζ μας και χαριεντίζεται χωρίς αποστολέα σε κάποια κάρτα διακοπών που έμεινε χωρίς γραμματόσημο απλά για να θυμίζει όσα δεν ειπώθηκαν όσα θέλησαν να διασωθούν χωρίς παραλήπτη για μια μνήμη συλλεκτική κι αλήθεια ποιά η χρησιμότητα της ποια η χρησιμότητα οποιασδήποτε δεδαλώδους κατακόμβης και ίσως μια απάντηση να είναι το "έτσι απλά" χωρίς το γαμημένο το υπαρξιακό τείχος να διαλύει την προσπάθεια επαφής, να διαλύει να λυθεί να λυθεί απλά απλά απλά απαλά