Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Γράμμα σε έναν ανθρωπάκο. Ξέρει αυτός...

Αγαπητέ μου,
δεν θα μπορέσεις να φέρεις ποτέ το σύμπαν στα μέτρα σου.
Ακόμη κι αν είναι για το "καλό" του.
Αλλά σκέψου. Είσαι έξυπνος άνθρωπος. Ακόμη κι αν αυτό σου υποτασσόταν τότε δεν υποψιάζεσαι ότι αυτό θα σήμαινε την ίδια στιγμή και το τέλος σου;
Το ξέρεις. Οι άλλοι, οι άλλες, τα άλλα δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν υποχείρια της σκηνοθεσίας σου για τη ζωή. Και τότε, στην προσπάθειά σου να υποτάξεις τα ανυπότακτα περιορίζεται το νόημα όλης σου της ζωής, της εγκλωβισμένης πια, της μισής, της αιχμάλωτης, της δυστυχισμένης.
Τα καταφέρνεις μερικές φορές. Κερδίζεις σε υποχείρια. Χάνεις σε αξιοπρεπείς ανθρώπους. Σε αυτόν τον πόλεμο ανάξιου ενδιαφέροντος, έξυπνέ μου άνθρωπε, βαριέσαι.
Η μεγάλη σου σκηνοθεσία ακολουθεί τη φθορά του χρόνου και ξεθωριάζει. Νιώθεις ότι αδικείσαι, ότι οι άλλοι, οι άλλες, τα άλλα χάνουν από το μεγαλείο που σου αρνούνται.
Έχοντας την ισχυρή πεποίθηση ότι δεν αγαπάς τους ανθρώπους, όπως εξάλλου όλοι οι σκηνοθέτες, αποκτάω, ωστόσο, και την πεποίθηση ότι δεν είσαι έξυπνος άνθρωπος. Ναι δεν είσαι έξυπνος άνθρωπος.
Είσαι κουτοπόνηρο ανθρωπάκι.
Και σε εγκαταλείπω
με μια συμπάθεια που χάνεται αργά και σταθερά στο βάθος του οίκτου μου.
Γι' αυτό μερικές φορές δακρύζω όταν σε σκέφτομαι.


ΥΓ.
Ευτυχώς που δεν θα σκηνοθετήσεις ποτέ το σύμπαν. Ούτε συ ούτε κανένας άλλος.

Δεν υπάρχουν σχόλια: