...Ποτέ. Ποτέ δεν κατάφερες να σκέφτεσαι μόνο άσπρο και μαύρο, καλούς και κακούς, θεό και διάβολο: παραδέξου πως πάντα - ακόμα κι όταν έμοιαζε να μην είναι έτσι - μέσα στο μαύρο το σπέρμα, την αντανάκλαση του αντιθέτου του: τη σκληρότητα σου, όποτε υπήρξες σκληρός, δεν τη στιγμάτισε και κάποια τρυφερότητα; Ξέρεις πως κάθε άκρο περιέχει την αντίθεση του; η σκληρότητα την τρυφερότητα, η δειλία την ανδρεία, η ζωή το θάνατο: κατά κάποιο τρόπο - σχεδόν χωρίς να το συνειδητοποιείς, επειδή είσαι αυτό που είσαι. από εκεί που είσαι κι έζησες ο, τι έζησες - το ξέρεις αυτό και ποτέ δεν κατάφερες να μοιάσεις σ' αυτούς που δεν το ξέρουν. Σ' ενοχλεί; Ναι, δεν είναι βολικό, είναι ενοχλητικό, θα ήταν πολύ βολικότερο να λες: εδώ είναι το καλό κι εδώ είναι το κακό. Το κακό. Εσύ δεν θα μπορέσεις ποτέ να τα διαχωρίσεις. Ίσως γιατί, όσο πιο απροστάτευτοι είμαστε, τόσο λιγότερο επιθυμούμε να χαθεί αυτή η ενδιάμεση, αμφίσημη ζώνη, ανάμεσα στο φως και τη σκιά: αυτή η ζώνη όπου μπορούμε να βρίσκουμε τη συγγνώμη. Όπου εσύ θα μπορέσεις να τη βρεις. Ποιος δεν είναι ικανός, σε μία μόνο στιγμή της ζωής του -όπως εσύ- να ενσαρκώσει ταυτόχρονα το καλό και το κακό, ν' αφήσει να τον οδηγήσουν ταυτόχρονα δύο μυστηριώδη νήματα, διαφορετικού χρώματος, που ξεκινούν από το ίδιο κουβάρι για ν' αρχίσει μετά το άσπρο νήμα ν' ανεβαίνει, το μαύρο να κατεβαίνει και, παρ' όλα αυτά, τα δυο τους να ξανασυναντηθούν στο τέλος ανάμεσα στα δάχτυλα σου; Δεν θα θέλεις να τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Και θα μισήσεις το εγώ επειδή σου τα θυμίζει. Εσύ θα ήθελες να είσαι σαν κι αυτούς και τώρα, γέρος πια, σχεδόν το καταφέρνεις. Αλλά σχεδόν. Μόνο σχεδόν. Εσύ ο ίδιος θα εμποδίσεις τη λήθη` η γενναιότητα σου θα είναι δίδυμη αδελφή της δειλίας σου, το μίσος σου θα έχει γεννηθεί από τον έρωτα σου, όλη η ζωή σου θα έχει περικλείσει και προδιαγράψει το θάνατο σου: γιατί δεν έχεις υπάρξει ούτε καλός ούτε κακός, ούτε γενναιόδωρος ούτε εγωιστής, ούτε πιστός ούτε προδότης. Θ' αφήσεις τους άλλους να συμφωνούν για τα προτερήματα και τα ελαττώματα σου, αλλά εσύ ο ίδιος πώς θα μπορούσες ν' αρνηθείς πως κάθε σου ναι θα γίνει όχι, πως κάθε σου όχι θα γίνει ναι; Κανείς δεν θα το καταλάβει εκτός από σένα, ίσως. Ότι η ύπαρξη σου θα είναι φτιαγμένη απ' όλα τα νήματα του τελάρου, όπως οι ζωές όλων των ανθρώπων. Ότι δεν θα σου περισσέψει, ούτε και θα σου λείπει, έστω και μία ευκαιρία για να κάνεις τη ζωή σου αυτό που ήθελες. Κι αν θα είσαι ένα πράγμα, κι όχι κάποιο άλλο, θα είναι επειδή, παρ' όλα αυτά, θα πρέπει να επιλέξεις. Οι επιλογές σου δεν θα αρνηθούν τις υπόλοιπες δυνατότητες της ζωής σου, όλ' αυτά που θ' αφήνεις πίσω σου κάθε φορά που θα διαλέγεις: μόνο θα τις αποδυναμώνουν, θα τις αποδυναμώνουν σε τέτοιο βαθμό ώστε σήμερα η επιλογή σου και η μοίρα σου να είναι ένα και το αυτό: το νόμισμα δεν θα έχει πια δύο όψεις: η επιθυμία σου θα ταυτιστεί με τη μοίρα σου. Θα πεθάνεις; Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Θα έχεις ζήσει τόση νεκρή ζωή, τόσες στιγμές που η ζωή θα εξαντλείται σε απλές χειρονομίες...
(Κάρλος Φουέντες, Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρους, 1962)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου